დღიურში წერა ჯანმრთელობაა

[ლაშა]

      რიცხვებში გადმოცემული უტყუარი სიზუსტე, ოდესღაც ფილოსოფოსებსა თუ საშუალო მოაზროვნეებს, საღმრთო ჭეშმარიტებადაც მიაჩდათ. ერთი არაფრისმომცემი რიცხვი არის 200, ორი ასეულისგან შემდგარი რიცხვი, ხოლო თუკი ამ რიცხვს თანრიგში გადავიტანთ, უნდა ვუწოდოთ მეორასე. დიახ, ამ უშინაარსო შესავლის მიზეზი ის გახლავთ რომ საიუბილეოდ გამოვაცხადო - ეს ბლოგ პოსტი, ჩემთვის, ქველზე დადებული მეორასე პოსტია.

      ისევ ფილმებზე დავწერდი, მაგრამ ერთხელ ხომ უკვე ვთქვი, რომ მაინც არავინ კითხულობს ფილმების ჩემეულ შეფასებებს; სიყვარულზე წერაც უკვე დრო მოჭმულად მეჩვენება, აღარც მაინცდამაინც თეოლოგიური დარიგებები აინტერესებს ვინმეს. გადავწყვიტე - დავწერ იმაზე, რას უნდა ნიშნავდეს 200 პოსტი 4 წელიწადზე მეტი ხნის განმავლობაში.

რატომ უნდა ვაწარმოოთ დღიური?

      ზოგიერთი ცნობილი ადამიანის პირად არქივებში ინახება დღიურები, რომლებიც გარკვეული დროის შემდეგ "ვაუ" აღმოჩენის სახელს მოიხვეჭს და მსოფლიო ყურადღებას იქცევს. არ აქვს მნიშნელობა ეკუთვი თუ არა ცნობილ ადამიანთა რიგებს, წერა აუცილეელია. დავიწოთ ორი მთავრი მიზეზით: ერთი, სამყაროს დაუტოვო ინფორმაცია და მეორე, იპოვო ადგილი, სივრცე, პირადი, დახურული სამყაროსთვის ან მონახო გზა გათავისუფლებისთვის. განსაკუთრებით, მეორე მიზეზი აქტუალურია თანამედროვე სამყაროში. ეს სტანდარტული პასუხია და ადამიანთა უმრავლესობა, იქნება ეს ცნობილი თუ უცნობი, ამ მიზეზების გარშემო იწყებს წერას.

      პირველი მიზეზი უფრო საყოველთაო. თუ ვთანხმდებით იმაზე, რომ თითოეული ადამიანი უნიკალურია, გამოდის რომ თითოეული ადამიანის პოზიცია, დამოკიდებულება ამა თუ იმ საკითხზე (გრძნობები, პოლიტიკა, სიყვარული, გენდერი და ათასი სხვა) განსაკუთრებულია და ღირებული (რა თქმა უნდა, პაულო კოელიოს თუ მიაწერთ თქვენს მოსაზრებებს, მეტი მკითხველი გეყოლებათ, მაგრამ მაინც არ დაიზაროთ წერა...).

      მეორე მიზეზი უფრო ინდივიდუალურია, ზოგს სულაც არ უნდა წერა და თავისუფლებას შემოქმედების სხვა სფეროში პოულობს - აშენებასა და ნგრევაში, მწერლობა თუ პოეზიაში, ხატვასა და მუსიკაში, გეოლოგიაში ან ასტრონომიაში, მოკლედ, ბევრგან, მაგრამ თითოეულმა რომ წეროს, სხვა მკითხველებს დაეხმარებოდნენ.

      ფსიქოლოგები გვირჩევენ (როგორი ბუნდოვანი ფრაზაა, დაახლოებით ისეთი, მეცნიერებმა დაადგინეს), რომ რეგულარული წერა ფსიქიკური ჯანმრთელობისთვისაც კარგია. დაცლა ემოციებისგან და ამ ემოციების ფურცლებზე შენახვა, შემდეგ ხელახალი ავსება და ცირკულაცია, რომელიც გაბედნიერებთ. ფაქტია, რომ სოციალური სამუშაოს, თერაპევტებისა თუ ფსიქოლოგების სამოღვაწეო ინსტრუქციებში, პაციენტთა დავალებების ნაწილი სწორედ რომ წერას მოითხოვს. წერას საკუთარ თავზე ან გარემომცველ სამყაროზე. წერას ყოველგვარი მაღალმხატვრული ღირებულების გარეშე ანდა პირიქით. წერა გვეხმარება სტრესისგან გათავისუფლებაში და როგორ გვჭირია დასტრესილ ქართველებს ეს ყოველივე?!

      რეგულარული წერა ჩვენს შემოქმედებით უნარებს აძლიერებს. არ იფიქროთ, რომ რეგულარულ წერას მხოლოდ ჯღაპვნის ფუნქცია აქვს, როცა გინდა ამ ნაწერს მკითხველი ჰყავდეს, მასზე ზრუნვა გიწევს და ეს პროცესი ორმაგად შემოქმედებითი ხდება, განსაკუთრებით თუ მკითხველი ელექტრონულ სამყაროშია. აქ, დიდ ტექსტებს ვერავინ წაიკითხავს, ამიტომ გიწევს მოკლე ტექსტებით შემოფარგლო სათქმელი, ეს კი საკმაოდ რთული ხდება და გონებრივი სამუშაოც უფრო შრომატევადი. განსაკუთრებით ეს ეხება twitter-ს და მის 140 სიმბოლოიან შეზღუდვას, რომელიც ნამდვილი წამალი ჩემი მსგავსი მოლაქალაქეთათვის.

      რეგულაურ წერას მაშინაც აქვს მისი, როცა არ იცით რაზე წეროთ. ამაზე ხომ ერთი პოსტი უკვე დავწერე?

      რაც შეეხება იმას, თუ სად ვწეროთ, პასუხი ცალსახაა - ფურცლებზე! კი, მნიშვნელოვანია და აუცილებელიც კია, უპირველესყოვლისა დავუბრუნდეთ ფურცლებს და იქ ვწეროთ, რადგან პრაქტიკა გვიჩვენებს ფურცელზე წერის სარგებლიანობას, მოქნილობას, გონებაგახსნილობას და ა.შ. ეგეც არ იყოს, ფურცელზე წერას გადაჩვეულებს, ზოგჯერ, ვიდრე კომპიუტერებთან მოხვდებით, დაგეკარგებათ ემოციებიც და იდეებიც (მწარე გამოცდილება, რომელსაც თავს ვერ ვაღწევ. ელექტრონულnotepad-დამოკიდებული ვარ). მაგრამ მაშ შემდეგ რაც პირველი კომპიუტერები ერთმანეთს დაუაკვშირდა და ამ კავშირმა მსოფლიო გლობალური ქსელის სახე მიიღ რასაც ინტერნეტი ჰქვია, თქვენ ფურცლებს ყველას ვერ გაუგზავნით (დასკანერების ან ფაქსის ფუნქცია მაინცდამაინც არამოქნილია და არააპრობირებული ჩვენს სივრცეში), ამიტომ შეიქმნა სპეციალური სადღიუროები, ბლოგების სახით.

      7 წელია სხვადასხვა პლატფორმებზე მაქვს ბლოგები. Wordpress, Blogspot, Tumble, ქართულ Blogger House-ზეც ვიყავი ერთი პერიოდი, Medium-საც ვიყენებდი სააზროვნო შუამავლად, მაგრამ ბოლო 4 წელია, რაც Qwelly ბლოგის სამყაროში ვარ და ფრიას კმაყოფილიც. ყველა ზემოთჩამოთვლილი პლატფორმა, ცალკე ბლოგერულ გარემოს გთავაზობთ. მაგალითად, გააკეთებ გვერდს ვორდპრესზე და გაქვს გვერდი, რომელსაც შემდეგ აზიარებ სოციალურ ქსელში (სოციალური ქსელი რომ ჩვენი ინტეგრაციისთვის აუცილებელია და რამისაა, სულიერ მოთხოვნილებად ექცეთ ადამიანებს, ამაზე საუბარს აღარ დავიწყებ), ანალოგიური სხვებისთვისაც, მაგრამ რა იქნებოდა, თავად სოციალურ ქსელს ჰქონოდა ბლოგის ფუნქცია? მიკრობლოგებისთვის, 140 სიმბოლოსთვის, სწორედ რომ უწინ შეიქმნა ტვიტერი, მაგრამ ვისაც მეტი წერა უნდა? ამისთვის ყველას ვიწვევ ქველზე.

      საბოლოოდ, ჩემ შემთხვევაში, 4 წლიანი ბლოგერობის მთავარი ხიბლი, მაინც საკუთარი თავისადმი გაღიმებაა, ის გაღიმება, 4 წლის წინანდელი პოსტების და მოსაზრებების გადაკითხვისას რომ გეუფლება.

ჰოდა, ახლა ვფიქრობ, რა იქნება 20 წლის შემდეგ?

[ლაშა]

ფორმატზე მეტად, ოცი წლის მერე, ოცი წლის წინანდელ ტექსტებს ექნებათ მნიშვნელობა.