სპეტაკი სიმშვიდე და ჟამის მოახლოება

[ლაშა]

      შუაღამე გადასული იყო, როდესაც ერთ მყუდრო ხის ქოხს მიადგნენ. არც სიცოცხლის ნიშანწყალი ჩანდა სადმე და არც სანთელი ბჟუტავდა.

      - ჯერ მე წავალ, ვნახავ რა ხდება - თქვა მიოდმა.

      ტარაკანი და მარია ბუჩქებში ჩიამალნენ, გაიყუსნენ.

      - რა ხდება იქ? - იკითხა თოვლის ქულამ.

      - ჯერ არ ვიცით, ნახავს მიოდი და გვეტყვის.

      სამჯერ შემოუარა მიოდმა ხის ქოხს. შიგნით შეიხედა. მერე შევიდა, მოათვალიერა. უკან უფრო თამამად წამოვიდა.

      - მშვენიერი სახლია. რამდენიმე დღეს უპრობლემოდ გვიმასპინძლებს.

      - პატრონები სად არიან?

      - შიგნით და სძინავთ - იხუმრა მიოდმა, - დიდი ხანია მაგ სახლს პატრონები არ ჰყავს. ვერ ხედავ არც ეზო, არც ღობე.

      - გენიოსო, სხვა არანაირი ნაკვალევი არ იყო.

      - არა შავო ტარაკანო.

      - თეთრი სად გინახავს?!

      - სულ როგორ კინკლაობთ ბიჭებო, ფეხი გამოადგით, გავიყინეთ. - შემოუძახა მარიამ.

      მართალია ბოლო ორი დღეა აღარ მოუთოვია და შუადღისას თოვლი დნება, მაგრამ ამ დროს ღამით განსაკუთრებული ყინვები იცის.

      - მცივა! - ამოისლუკუნა რამდენიმე წუთის წინ ჯერ კიდევ მხნე თოვლის ქულამ.

      - ახლავე გავთბებით. მართლა მშვეინიერი სახლია, არაფერი დაეწუნება. რამე იპოვე რომ თოვლის ქულას მოვახუროთ - მიოდი დასაქმა ტარაკანმა.

      - საჭმელიც გვაქვს თოვლის ქულა, არ გშია.

      უნდოდა ეთქვა რომ ძალია შიოდა, მაგრამ თვალები საშინლად დამძიმებოდა. პირი გააღო თოვლის ქულამ, მაგრამ ძილმა თავისი გაიტანა და მშვიდად ჩაეძინა. მალე სითბოც იგრძნო და გაღვიძებას აზრი აღარ ჰქონდა. ხვალ შეჭამს და ხვალ მომჯობინდება, ხვალ უფრო თბილი და მზიანი დღე იქნება, ხვალ უკეთ იქნება ყველაფერი.

      თოვლის ქულას ესიზმრა პატარა ცხენი თეთრ მინდორში. ყველგან თოვლი იყო, სულ თეთრი-თეთრი, სპეტაკი თოვლი, არც ქარი ქროდა და ხმაც კი არ ისმოდა არაფრის. ცხენი დახტოდა და ხარობდა ამ სითეთრეში. უცბად მოიწყინა, ძალიან მოიწყინა, გაჩუმდა, თოვლში წამოწვა და გაირინდა. აღარ ინძრეოდა.

◄ წინა ნაწილი