დამოუკიდებლობაში დაბადებული

[ლაშა]

      თაობა, რომელსაც მე წარმოვადგენ, დამოუკიდებლობაში დაიბადა. პირადად მე, დამოუკიდებლობიდან ზუსტად ერთი წლის თავზე მოვევლინე ამ ქვეყანას (გულწრფელობას გამოვიჩენ და სიმართლეს ვიტყვი - დიდად, ჩემი არჩევანი არ ყოფილა აქ რომ დავიბადე, მაგრამ ასე მოხდა და საწუწუნო არაფერი მაქვს).

      დღეს ვუყურებდი მცხეთის ცენტრში გამართულ კონცერტზე მოსულ ხალხს, ძირითადად ბავშვებს (ისეთებს, წინა საუკუნეს საერთოდ რომ არ იცნობენ), ვხედავდი ზეიმს და კონცერტის მაყურებელთა ზურგს უკან საბრძოლო, საომარ ჯავშანტექნიკას. ვუყურებდი მთელს ამ პერფორმანსს, თავისი პიარით, მარკეტინგით, გაყიდვებით, დროშებით, ეროვნული ატრიბიტიკით, ნაციონალური სამოსით, ფოლკლორით, მილოცვებით. ალბათ, ეროვნულ სულს უნდა გაეღვიძა სადმე ახლო-მახლო, მაგრამ არა! მეტიც, კონცერტი ჰიმნითაც კი დაიწყო, სადაც, მგონი, მხოლოდ წამყანს ეჭირა გული მარჯვენით, თუმცა დამოუკიდებლობის სული მაინც არსად ჩანდა. ვუყურებდი ამ ყველაფერს და მიჩნდებოდა კითხვა ავბედითი - "ეს ყველაფერი კარგი... მაგრამ რა?!"

- გილოცავ!
- დიდი მადლობა, მეც გილოცავ!

- ვა, ვა, ვა, როგორ ხარ? გილოცავ დღევანდელ დღეს!
- მეც გილოცავ, მრავალს დაესწარი.

- დამოუკიდებლობის დღეს გილოცავ შალვა!
- შენიანათ, შენიანათ.

      აქა-იქ გაიგონებდით ასეთ მილოცვებს. სცენაზე გამოსულ მომხსენებლებსაც ვუსმინე დამოუკიდებლობის მნიშვნელობაზე მცირე ლექციებით და შეგონებებით.

      მაგრამ გრძნობა? გრძნობა, რომ დამოუკიდებლები ვართ?! სადაა გრძობა, რომ ეს დამოუკიდებლობა რამეს ნიშნავს? ანდა სასიხარულოა?

      ბავშვებს უხაროდათ მანქანებზე ბღოტიალი და თოფებთან სურათების გადაღება, ჩემი თაობა ან კონცერტს უყურებდა და აფასებდა, ან ანალოგიურად ტექნიკას ათვალიერებდა და ასაკისთვის შესაფერის კითხვებს სვამდა, უფროსები ბავშვებს დასდევდნენ ან დაღლილი სახით უსმენდნენ-უყურებდნენ კონცერტს, მარტო მაშინ ფხიზლდებოდნენ, თუ სცენაზე თავიანთი შვილი, ძმისშვილი, ბიძაშვილი ან ნაცნობი სახე გამოჩნდებოდა - მაშინ, მეტი მონდომებით უკრავდნენ ტაშს. ვერ გეტყვით, რომ იქ იგრძნობოდა დამოუკიდებლობის სიხარული. უცნაურია არა? რატომაა ასე? იქნებ იმიტომ, რომ პრინციპში არც გვესმის და ვერც ვგრძნობთ დამოუკიდებლობას და როდესაც ვერ გრძნობ, უფრო მეტი ექსტაზია საჭირო, ვიდრე ფოლკლორი, ბეტეერები და დროშები (მერე რა, რომ ექსტაზით მოსული ემოცია ყალბი იქნება, ეს მეორეხარისხოვანია).

      დამოუკიდებლობის აღდგენის დღესასწაული ჩვენს თაობას და უფრო პატარებს, რომ არ ესმოდეთ რა არის გასაკვირი, ჩვენ ხომ სუნთქვაც კი დამოუკიდებელ საქართველოში დავიწყეთ, მაგრამ უფროსებს? იქ რა პრობლემაა?! იქნებ, პრობლემა ისაა, რაზეც რამდენიმე თვის წინ ერთ პოსტში ვსაუბრობდი - ჩვენი ფუნქციის, ჭამა-სმისა და რეპროდუქციის უნარზე დაყვანა. ჩვენი მიჯაჭვულობა მატერიალურ-ეკონომიკურ კეთილდღეობაზე მარადჟამს შეგვიქმნის პრობლემას გრძნობით ვიზეიმოთ ისეთი დღესასწაულები, როგორიცაა დამოუკიდებლობის დღე, თავისუფლების დღე, მშვიდობის დღე, მადლიერების დღე და ა.შ.

      პოსტს დღეს გაგონილი ერთი დიალოგით დავასრულებ:

- დედა, რატომ დგას ეს ტანკები აქ?
- დამოუკიდებლობის დღეა შვილო.
- ამათმა დააარსეს დამოუკიდებლობა?

      აღარ მომისმენია დედამ რა უპასუხა, თუმცა მართლაც - რატომ ვზეიმობთ დამოუკიდებლობას ტანკებით?!

[ლაშა]

ტანკები - სიმბოლო დამოუკიდებლობისა :D 

[BrOliKa]

ეს შაბათობის მსგავსადაა ოჯახის ქალები ხაიჩებს და საბნებს, რომ "ამზიურებენ" :D მასე მზიურდება ჩვენი ტანკები და ა.შ :D

[ლაშა]

შენ გინდა თქვა, რომ ჩვენს ტანკებს ჩრჩილიც მოერევა? ((