უხეირო წარმატება და პარადოქსი

[ლაშა]

      დალოცვის, მილოცვის, მოკითხვისა თუ დამშვიდობების თანდართულ ტექსტად იქცა - წარმატებებს გისურვებ (უნდა იყოს წარმატებას, მაგრამ დღეს გრამატიკაზე არ ვისაუბრებ). წარმატების გაგება სხვადასხვაგვარია და ინტერნეტსაც თუ გადაქექავთ, ადვილად აღმოაჩენთ წარმატების საიდუმლო რეცეპტებს, შეგონებებს, წარმატებულობის ხერხებს და მრავალ სხვას (წარმატების აკადემიაც კი არსებობს თურმე).

(წყარო)

      სხვადასხვა კულტურებში და სხვადასხვა ეპოქაში სხვადასხვა რამ ითვლება წარმატებად და წარმატებულად, მეტიც უმეტესწილად ინდივიდუალურ დონეზე განიხილება ვისთვის რა არის წარმატება, მაგალითად 5 წლის ბავშვის წარმატებაა 7-8 სტროფიანი ლექსების ცოდნა? ალბათ კი. ოდესღაც წარმატებულ აქტად ჩაივლებოდა თუ გლეხის გოგო თავადიშვილზე გათხოვდებოდა, წარმატებულობისთვის იყვნენ განწირულნი ისინიც, ვინც მაღალი სოციალური სტატუსის ოჯახებში იბადებოდნენ. მოკლედ, ასეთი სიბუექტური მიდგომების მიუხედავად, ყოველ დროში არსებობს რაღაც ზოგადი შეხედულება ვინ არის წარმატებული. მაგალითად, წარმატებულია თუ არ არა ბილ გეითსი? კი, რა თქმა უნდა, ის ხომ უმდიდრესი ადამიანია მსოფლიოში; წარმატებულია თუ არა, ბარაკ ობამა - დიახ, ის ხომ ამერიკის პრეზიდენტია; წარმატებულია თუ არა თქვენი ქალაქის მერი? რა თქმა უნდა - ის ხომ ქალაქის მერია. ესაა ზოგადი "კლიშეები", რომლითაც ჩვენ მსჯელობას ვავითარებთ ხოლმე. ამ ყოველივეზე დაკვირვებით, შეიძლება ჩამოვთვალოთ ის ძირითადი მახასიათებლებით, რაც წარმატებულობას განაპირობებს: ("წარმატებულობის" სოციოლოგიური კვლევები ხშირად ტარდება და თუ დაინტერესება იქნება, შესაძლებელია მათი მოძიება)

1. მაღალი სოციალური სტატუსი (იქნება ეს მმართველობითი ორგანოს წარმომაგენელი, აღიარება საზოგადოებისგან, ცნობადი სახე და ა.შ.)
2. ეკონომიკური მდგომარეობა.

      უფრო ვიწრო დონეზე, წარმატებით თვითკმაყფილებას სჭირდება პროფესიული წარმატებაც - ანუ იმ საქმით მოპოვებული სოციალური სტატუსი და ეკონომიკური მდგომარეობა, რომელი საქმეც მოგწონს და რისი კეთების სურვილიც გაქვს.

      ასე და ამგვარად, შეიძლება თქვენს ანგარიშზე შვეიცარიის ბანკში არ ირიცხებოდეს მილიარდები, მაგრამ შეიძლება ფილარმონიის სცენაზე კარგი შოუ დადგათ, შემდეგ რამდენიმე გადაცემაში მიგიწვევენ, ცოტას გაგაპოპლარულებენ, მერე სამსახურსაც გამოკრავთ ხელს ნორმალური ანაზღაურებით და ეს უკვე წარმატებაა. შემდეგ წარმატების ზედა საფეხურები - უკეთესი პოზიცია სამსახურში, მერე უკეთესი სამსახური, მეტი ანაზღაურება და ა.შ.

      აქამდე დავწერე ის, რაც ისედაც ყველამ იცის, მაგრამ არსებობენ ისეთი "წარმატებულებიც", რომლებმაც ამ ყველაფერზე უარი თქვეს და წარმატების ისეთი გზა შემოგვთავაზეს, რომელსაც პრინციპში წარმატება (ჩვენი გაგებით) არც მიესადაგება. ეგეც არ იყოს, მათი შემოთავაზებული წარმატება - რჩეულობა (როგორადაც ისინი იხსენიებენ), იმდენად განსხვავებული და გასაოცარია, ზოგჯერ დააეჭვებს კაცს - საერთოდ რეალურია კი?!. მაგრამ პასუხი ცალსახაა - დიახ, რეალურია, უბრალოდ როგორც სხვა დანარჩენი მათ გარშემო, წარმატებაც და რჩეულობაც იმდენად აღემატება ამ მსოფლიოს აზროვნებას, რომ გვიჭირს გაგება, დაჯერება და შესრულება.

      დღეს მათე მოციქულის ხსენების დღეა. მოციქულების ან მოციქულთასწორთა ხსენების დღეს, საღმრთო ლიტურღიაზე სამოციქულოს დროს პავლე მოციქულის კორინთელთა მიმართ პირველი ეპისტოლე იკითხება. ყოველთვის ასეა და გარდა ამ ეპიზოდის შესწავლისა, ტაძარშიც არაერთხელ მომისმენია ეს ამონარიდი. დღევანდელი დღეც არ იყო გამონაკლისი, მხოლოდ, დღეს განსაკუთრებით ამეკვიატა ეს ეპიზოდი და გზაშიც და სახლშიც ბევრი მაფიქრა, მერე შემომეწერა კიდეც. აი რას წერს პავლე მოციქული კორინთელებს:

      "ღმერთმან ჩუენ მოციქულნი უკანაჲსკნელად გამოგუაჩინნა ვითარცა სასიკუდინენი, რამეთუ სახილველ ვიქმნენით სოფლისა და ანგელოზთა და კაცთა. ჩუენ სულელ ქრისტესთჳს, ხოლო თქუენ ბრძენ ქრისტეს მიერ; ჩუენ უძლურ, ხოლო თქუენ ძლიერ; თქუენ დიდებულ, ხოლო ჩუენ გინებულ. ვიდრე აქა ჟამადმდე გუშიისცა და გუწყურისცა და შიშუელ ვართ და ვიქენჯნებით, და განუსუენებელ ვართ და ვშურებით, რამეთუ ვიქმთ ჴელითა ჩუენითა. მაგინებელთა ჩუენთა ვაკურთხევთ; ვიდევნებით და თავს-ვიდებთ; მგმობართა ჩუენთა ულოცავთ; ვითარცა ნარჩევნი სოფლისანი შევიქმნენით, ყოველთა ნასხურ მოაქამდე." (1 კორ. 4, 9-13). როგორც ნახეთ აქ არც პატივზე საუბრობს პავლე მოციქული, არც დიდებაზე, არც ეკონომიკურ კეთილდღეობაზე, მგონი "ვარსკვლავობასა" და "ცნობადობაზეც" არ აკეთებს აქცენტებს, არამედ სრულიად ამოტრიალებულ აზრს აყალიბებს - გვშია, გვწყურია, არ გვაცვია, ვიდევნებით, ვშრომობთ, გვაგინებენ და ჩვენ ვაკურთხებთ, გვგმობენ და ჩვენ ვლოცავთ და სწორედ ამიტომ ვართ ნარჩევი სოფლისაო.

      რაღა მაქვს სათქმელი ანდა მოციქულ პავლეზე უკეთ როგორღა უნდა ვთქვა რამე?

P.S. მჩხრიკავებო, ნუ დაიხვევთ ახლა ამ ამონარიდს ხელზე და ნუ იტყვით, აი ასე უნდა ცხოვრობდნენ სასულიერო პირებიო, აქ პავლე მხოლოდ სასულიერო პირებზე არ საუბრობს, არამედ ქრისტიანის ცხოვრებაა ასეთი - დევნილი და გინებული! და თუ თქვენ ქრისტიანი ხართ და ამ დღეში არ იმყოფებით (იმ სასულიერო პირებისა არ იყოს, რომლებსაც ასე აკრიტიკებთ ხოლმე), თუ ადვილად უწყობთ ფეხს ამ სოფლის მოთხოვნებს, გაქვთ დაფასება და პატივი ე.ი. თქვენთანაც არის პრობლემა და თუ საერთო სიტუაციის გამოსწორება გინდათ, რა თქმა უნდა ჯერ ქვედა საფეხურები უნდა გამოსწორდეს და მერე გამოსწორება ჭერამდეც მიაღწევს.

[ლაშა]

კარგი შენიშვნაა და დროული. საქმე ისაა, რომ ჯობსის "წარუმატებლობა" დრომ მოიტანა, 2011 წლის შემდეგ სხვაგვარად გადაფასდა მისი წარმატება, თორემ იქამდე ძალიანაც წარმატებულად ითვლებოდა კვლავ მისი ეკონომიკური დოვლათით, მისი "ნაწარმით" და ა.შ. )) კარგი მაგალითია წამრატებულების დროში გასაზომად, ჩვენთან ხომ საზომის უძველესი და უტყუარი საშუალება - დრო - სადღაც მიივიწყეს, მიაგდეს და მიაფუჩეჩეს, ან დააპატარავეს. ))