მოგონებები მამა ილიაზე

[ლაშა]

      წელიწადის დასასრული და მომდევნო წლის დასაწყისი არც ისე ბედნიერი გამოდგა როგორც ამას ტელეეკრანებიდან გვპირდებიან, გვლოცავენ ანდა გვილოცავენ ხოლმე.

      იშვიათად ვუყურებ ტელევიზორს, მაგრამ თითქოს, 31 დეკემბერს ჩართული ტელევიზორის ოთახში ყოფნა ეს საახალწლო აუცილებლობაა, მაგრამ მხოლოდ კარგ ამბებს როდი მოისმენ იქ.

მამა ილია კარტოზია გარდაიცვალაო

      გემის და ხანძრის ამბავი ვიცოდი, დაკარგული რომ იყო ესეც გავიგე, მაგრამ გარდაცვალება? თითქოს შეცვალა ყველა განწყობა, თითქოს დაბნელდა ყველა ბრჭყვიალა ნათურა.

      გარდაცვალების ამბავიც ძალიან უცნაურია, როგორც პირველი არხი აცხადებს ცეცხლმოკიდებული გემიდან სამაშველო ნავში გადასვლისას წყალში ჩავარდაო. მოკლედ, ვიღაცისთვის ფაქტები და დანაშაულებია მნიშვნელოვანი, ვიღაცისთვის კი შედეგი - მამა ილია გარდაიცვალა.

      ბევრს ვერ მოვყვები მამაოს შესხებ, არც ისე ახლოდან ვიცნობდი მას, ჩემი მოძღვარი არ ყოფილა, მაგრამ ის იყო იმ მონასტრის საძმოს წევრი, რომელმაც მე, ბავშვობაში ქრისტეს სიყვარული და ეკლესიის სიწმინდე მანახა. ბავშვი ვიყავი და სიყვარულს ვხედავდი და მიხაროდა. მე ქრისტეს საქმით და ცხოვრების წესით ვსწავლობდი, მე სიყვარულით ანთებულ ადამიანებს ვხედავდი და ამ სიყვარულის მნიშვნელოვანი წევრი იყო მამა ილია.

არქიმანდრიტი ილია (კარტოზია)

      როდესაც გავიცანი, მაშინ რომანოზი ერქვა. როდესაც პირველად დავაკვირდი, მაშინ მედავითნეობდა. როდესაც დაახლოება დაიწყო, მაშინ მის სახლში გავათენე ღამე - ზუგდიდში მოგზაურობისას.

მორჩილი რომანოზი ყოვლადწმინდა ღმრთისმშობლის კვართთან, ზუგდიდი, 2004 ან 2005 წელი

      იმ წელს, როდესაც რაჭას პირველად ვესტუმრეთ, მამა ილია გვწინამძღოლობდა.

მამა ილია სვეტიცხოვლის მგალობლებთან ერთად რაჭაში, ბარაკონი, 2009 წელი

მამა ილია და მამა ისააკი არაგვში, მცხეთა, 2010 წელი

      არ დამავიწყდება ეს ღამე - 2010 წლის 19 იანვარი, როდესაც ნათლისღების ღამისთევის შემდეგ, გაყინულ არაგვში ჩავედით. წყალში სამი მოძღვარი იდგა - მამა ისააკი, მამა გიორგი და მამა ილია. როდესაც მამა ისააკმა "ჩამაყვინთინა", შემდეგ მამა გიორგიმაც და უკვე ამოსვლას ვაპირებდი - სად მიდიხარო დამიძახა მამა ილიამ, მეთქი მამაო უკვე "ჩავყვინთე" - ნუ გეშინია, არ მოგჭარბდებაო და მესამედაც ვიგემე არაგვის წყალი. კარგი დრო იყო, ძალიან რომ მოენატრება ხოლმე ადამიანს აი ისეთი. მართლა გულებით ვცხოვრობდით მაშინ, მხოლოდ გულებით და არ და ვერ ვხედავდით ზაკვას ჩვენს გვერდით. სვეტიცხოველი ერთი დიდი საძმო იყო მამებისთვისაც და მრევლისთვისაც.

      ახალგაზრდა იყო, სრულიად ახალგაზრდა, როდესაც ბერად აღიკვეცა, მის აღკვეცაზეც ვიგალობეთ სვეტიცხოველში. ახალგაზრდა იყო როდესაც სამღვდლო ხარისხი მიიღო და ახალგაზრდული შემართებით ცდილობდა ქრისტეს მღვდელს სამწყსო უფალთან მიეყვანა, ცდილობდა ისე როგორც შეეძლო.

      27 წლის იყო და გარდაიცვალა, ახალგაზრდამვე ისურვა უფალს მიახლებოდა. ალბათ მასზედ უნდა ითქვას ძალიან სწრაფად განვლოო მთელი ცხოვრება.

უფალმან წმინდათა თანა განუსვენოს სულსა მიცვალებულისა არქიმანდრიტისა ილიასი და მისცეს მას საუკუნო ხსენება!

[merab CH.]

:))) ერთი დიდი სიყვარუი იყო მაშინდელი საძმო... :'( 

[ლაშა]

ამაოების შესახებ მოგვითხრობს ეკლესიასტე. ამაო და ფუჭი ცხოვრების, ფუჭი საქმის სიმძიმეს გვიქადაგებს სახარება. რა არის მონაზვნობა? რა არის ქრისტეს გზა? და ვინ როგორ უნდა განვლოს, ამის შესახებ წმინდა მამებს მრავალგზის დაუწერიათ და ერთი რამ ცხადია, ყველა ჩვენგანს ჩვენი გზა გვაქვს გასავლელი და ჩვენ ვერ გავივლით სხვათა წმინდათა გზებს.

* * *

მამა ილია მცხეთაში მოღვაწეობდა, ჯერ სვეტიცხოველში, ბოლო წლებში კი დავით აღმაშენებლის სახელობის ტაძრის წინამძღვარი იყო. ეს ტაძარი აგებულია სამონასტროდ ყველაზე შესაფერის ადგილას, პირველ ქრისტიანთა შესაკრებლების მსგავსად - სასაფლაოების გვერდით. ტაძრის გარშემო ათასობით მცხეთელის განსასვენებელია, სიჩუმე და მყუდროება, განცდა სამყაროს ამაოების და უფლის მარადისობისა. როგორც ყველგან, მცხეთაშიც დასახლებული ადგილებიდან სასაფლაოები და შესაბამისად ტაძარიც მოშორებით არის, მაღალ აღმართზე უნდა განვლო რამდენიმე კილომეტრი რომ ტაძრამდე მიხვიდე. გზად მიმავალი ხშირად ისვენებ სულის მოსათქმელად, გადმოხედავ ქალაქს და სამყაროს მშვენიერებით ტკბები, მიბრუნდები - საფლავებს ხედავ, ფიქრობ მათ ცხოვრებაზე, შენიც გაფიქრებს, სასაფლაო ხომ ადრე გვაბერებს, შემდეგ დაინახავ ტაძარს - ნუგეშად და გასამხნევებლად, შეხვალ იქ და... ახალგაზრდა, სრულიად ჭაბუკი, შავით მოსილი მღვდელი ზის და გარშემო სიყვარულით სავსე თვალებით ახალგაზრდა გოგო-ბიჭები, ბავშვები შემოუკრიბავს და ღმერთზე ესაუბრება. ის ბავშვები, რომლებიც ჯერ კიდევ სვეტიცხოველში ყოფნისას დაიმეგობრა, დაიმოწაფა და ქრისტესმიერი სიყვარულით გაავსო.

* * *

ტაძრის ეზოში რამდენიმე მღვდლის განსასვენებელია, დეკანოზი ავთანდილის, არქიმანდრიტი იოანეს და მამა დავითის. მათ საფლავებს კი მამა ილია და მისი მონასტრის ძმობა უვლიდა.

* * *

უკანასკნელი განსასვენებლისკენ გზა სწორედ დავით აღმაშენებლის სახელობის ტაძრიდან იწყება ხოლმე. მამა ილიას არაერთი მცხეთელისთვის გადაუხდია პანაშვიდი და უფლისათვის შეუვედრებია მრავალთა სულები, ჭირისუფალთა ნუგეშისცემაც განსაკუთრებულად შეეძლო.

--------

27 წლის იყო. ჭაბუკობიდან თქვა უარი ამაო ცხოვრებაზე და ქრისტეს მონაზვნობა გადაწყვიტა. ახალგაზრდობიდან დაემკვიდრა იქ, სადაც ყველაზე მეტად ხედავდა ამა სოფლის ამაოებას და არა მრავალთა მსგავსად ფუჭი ცხოვრებით აპირებდა უფალს მიახლებოდა, არამედ საქმით და სიტყვით. ახალგაზრდებს ღმერთზე უქადაგებდა, ღმრთის სიყვარულს ბავშვობიდანვე ასწავლიდა სულიერ შვილებს, ასწავლიდა როგორც მათი ძმა, მათი ტოლი და მათი მეგობარი - ვითარცა ჰშვენის ქრისტიანობას. ძმათა განსასვენებელს უვლიდა, პანაშვიდს იხდიდა მათ საფლავებზე. უფლისკენ მიაცილებდა გარდაცვლილთა სულებს.

მამა ილიამ თავისი გზა განვლო, თავისი ცხოვრება იპოვა, განმართა და უფალს მიართვა.

რამდენიმე დღეში გადმოასვენებენო. ახლა იმ ტაძარში მამა ილია იქნება დასვენებული.....

[ლაშა]

კიი ლანა, ყველას ასე გვახსენდება. :(((