წერილი პირველი და უკანასკნელი

[თათია]

      დღეები შენი მონატრებითაა გაჟღენთილი. ყოველ საღამოს ამოცურდები და სევდას და დიდ სიყვარულს მიტოვებ.. რატომ გწერ? რავიცი, ის ვიცი რომ ამას ვერ წაიკითხავ, მაგრამ დავიღალე. ყველაზე გულწრფელი მაშინ ვარ, როცა ვწერ.. მენატრები, მენატრები... უშენოდ რამდენმა წელმა და დღემ ჩაიარა, რამდენმა ცრემლმა და ღიმილმა გაირა სახეზე... ვინ მოსთვის?!

      როცა ასე ძალიან მეფიქრები, ძალიან ბევრს ვფიქრობ ხოლმე და მერე ის მამშვიდებს, რომ ვიცი, ცოცხალი ხარ! იქ, იმსამყოფელში ცოცხლობ და დაიბადე... ნამდვილ სიცოცხლეში დაიბადე, სამარადისო ქვეყანაში. შენ ცოცხალი ხარ, იმტომ რომ აქ ცოცხლობ, აქ რომ არ ცოცხლობდე არც იქ იცოცხლებდი.. არავის დავიწყებიხარ, ისეთივე სიყვარულს გრძნობენ შენდამი, როცა შენი გული სიყვარულით ფეთქავდა.. ისეთივე სითბოს მიხატავენ, როცა მაშინ, როცა შენ იღიმებოდი.

      როცა შენზე ვფიქრობ, ისეთივე გრძნობებს ვგრძნობ როგორც მაშინ, როცა მეფერებოდი გაწეწილ თმებზე, როცა ძილისწინ მაგრად მეხუტებოდი და ტკბილად ვიძინებდი.. მინდა ერთხელ მაინც დამესიზმრო, როგორც ცხადი.

      მაინც ვერ მოგწერე, რაც მინდოდა მეთქვა..

მიყვარხარ!