თოვლის ქულა ახალ სახლში

[ლაშა]

 - მშვენიერი სახელია თოვლის ქულა. შემოხვალ ჩვენს სამეგობროში?

 - ბიჭებო, ვერ ხედავთ როგორ კანკალებს, შეციებული, შეშინებული და მოშიებული იქნება. ჩვენთან წავიყვანოთ, გავათბოთ და ვაჭამოთ საჭმელი - თქვა ოლეანდრის ღიმილმა და ნაზად აკოცა თოვლის ქულას.

      არ იცის რამდენად კარგი აზრია, მაგრამ მართლა ძალიან ცივა და მიუხედავად მზიანი დღისა, ფეხები მაინც მოყინული აქვს და ძალიან მოშიებულიცაა. ამიტომ გადაწყვიტა დამერჩილებოდა ბედს.

      შორი გზა არ იყო, მაგრამ გზაში რამდენჯერმე წაიქცა. ზოგჯერ ტარაკანმა ზურგით ათრია როცა ფეხების გადადგმა არ შეეძლო. გზადაგზა შეისვენებდნენ, ოლეანდრის ღიმილიც ეხუტებოდა და ათბობდა, როცა ცოტა შეფერიანდებოდა ისევ აგრძელებდნენ გზას. როგორც იყო სახლს მიადგნენ. თოვლის ქულამ საბნის სითბო დაიგულა, წამოწვა და ჩაეძინა.

 - რა ვქნათ მარია, ხომ ამბობდი ეშიებაო?

 - არაუშავს, რადგან სძინავს, ნუ გავაღვიძებთ, ხვალ ვაჭამოთ რამე ნოყიერი რომ ძალა მიეცეს.

      შუა ღამე იყო როცა თოვლის ქულამ გაიღვიძა. თავი მიმოატრიალა და სიბნელის გარდა ვერაფერს ამჩნევდა. გზაში ისე ცუდად იყო, ვერ დაიმახსოვრა რომელი გზიდან მოვიდა, გაქცევა რომ მოუნდეს, არ იცის სად გაიქცეს. მაგრამ რატომ უნდა გაიქცეს? ჯერ ყველაფერი მხოლოდ კარგად მიდის. შია, მაგრამ ამ სიბნელეში საჭმელს სად იპოვის?

 - ტარაკანაააა... კოლუმბო!, მარიაა.. - ჩუმად ეძახის, მაგრამ არ ესმით, ალბათ მათაც დაღლილებს ჩაეძინათ. კარგი, დროა დაიძინოს, ხვალ იქნებ უკეთესი დღე გათენდეს.

◄ წინა ნაწილი

გაგრძელება ►