თავისუფლების ძებნაშია თავისუფლება

[ლაშა]

      გამწარებულები მიჰქროდნენ და ჯერ კიდევ ზამთის სიცივე სახეს უყინავდა. თოვლის ქულა მაინც ფიქრობდა იმ სახლზე, იმ მოტაცებაზე, რომელსაც ტარაკანი ასე საზარელ ფერებში უხატავდა წეღან, როცა არც კი უსმენდა, და ახლაღა მოაგონდა მისი სიტყვები - გაგწრთვნიან, მოგაშინაურბენ, დაგიმონებენ.

- ფრთხილად, ურემი მოდის. - მიოდის შეძახებამ გამოაფხიზლა ფიქრებში წასული თოვლის ქულა.

- აქ ჩავიმალოთ ბუჩქებში. - გადასწია მარიამ ბუჩქებისკენ და სამივენი იქ შეძვრნენ.

გაყუჩდნენ. ურემმა ჩაიარა ჭრიალ-ჭრიალით.

- თოვლის ქულა, ცხენი გინახავს აქამდე?

- არა.

- აი, წინ რომ იყო შებმული, აი ეგ არის ცხენი. მაგ საცოდავსაც თავისი ბატონები ჰყავს და ვალდებულია ატაროს აქეთ-იქით, საითაც ისინი ეტყვიან, სიცივესა და სიცხეში.

- არ უვლიან?

- კი, როგორ არ უვლიან, აჭმევენ კიდეც, რომ ღონიერი იყოს, რომ უფრო მეტი სარგებელი ნახონ მისგან, ასე ექცევიან ადამიანები მათთვის გაუგებარ ენაზე მოსაუბრე არსებებს.

- და შენ მეუბნებოდი, რომ მეც ეს მომელის?

- არა, შენ ურემს არავინ დაგადგამს მხრებზე, ეს საშენო საქმე არაა, მაგრამ მაინც მოგიწევს მონობა.

- მაშინ გავიქცეთ ტარაკან, ისეთ ადგილას გავიქცეთ, სადაც თავისუფლები და ბედნიერები ვიქნებით.

- ეგეთი ადგილი არსად არ არის, მხოლოდ უნდა ვირბინოთ, ვირბინოთ და ვეძებოთ.

- და თუ არ არის?

- თავად სირბილშია თავისუფლება და ბედნიერება.

- დაასრულეთ? - ჩაეჩარა მიოდი საუბარში, - წასვლის დროა.

- მომეჭიდე, მზად ხარ?

- გავიქცეთ ჩემო ტარაკანო, გავიქცეთ!

◄ წინა ნაწილი

გაგრძელება ►