შემთხვევით

[თამუნა ქადაგიძე]

      სკვერში ზის ქალი;

      ჩამქრალი თვალები... მზერა ღრმა, გამჭოლი, შორსმიმავალი, მაგრამ... თუ ცოტა უფრო მივუახლოვდებით და დავუკვირდებით შევხვდებით გამოხედვას უტყვს, ცივს, გულქვას და უიმედოს. და ასე გაჰყურებს სივრცეს.

      ის მე მეცნობა. ერთად ვსწავლობდით, კურსელები ვართ.

      მახსოვს მისი მეუღლე... ადრე გათხოვდა, მახსოვს მათი თაფლობის თვის პერიოდი.

      ათი წელი გავიდა მას მერე; თითქოს გასულ კვირას მოხდაო. . . მახსოვს ბედნიერი, მომღიმარი, ქმარზე, ოჯახზე მოსაუბრე…

      კეკლუცობდა, ნაზი ღიმილი დაჰფენოდა, ხან თვალებს მინაბავდა, ხან კისკისებდა.

      გაწითლდა, როდესაც პირველად მოაკითხა ქმარმა ლექციების დასრულებისას.

      მორცხვად გაგვაცნო, მერე შარფი შემოიხვია, თითქოს აჩქარებული გულისცემა უნდა ჩაახშოსო, ხელმკლავი გაუყარა და გზას გაუყვნენ. . . შინ მიმავალ გზას, ცხოვრების გზას. . .

      . . . გავიდა დრო. ის გზაც თვალს მიეფარა, პირდაპირ სვლით, ხვეულებით, აჩქარებით, შეფერხებით და ბოლოს ჩიხით.

      ჩიხი კეტავს ყველაფერს, აჩერებს მოძრაობას, კრავს, ანელებს ნაბიჯს, აქრობს ნაპერწკალს...

      ახლა ნაპერწკალიც არ ბჟუტავს მის თვალში.

      სკვერი ცენტრშია. გარშემო ხალხი. . . მიდი - მოდიან, ზოგი ისვენებს, ვინ ნაყინს მიირთმევს, ვიღაც ბავშვს ეთამაშება, სხვები დამდგარან და საათზე იყურებიან.

      მხოლოდ ის ზის უმოძრაო, გაყინული მზერით. . .

      იქნებ ვერც მეცნო, ისე ამევლო გვერდი, რომ არა ერთი ამბავი: დილით შემთხვევით შეხვედრილმა თანაკურსელმა ვითომ სხვათა შორის მითხრა მასზე, თურმე ქმარმა მიატოვაო; გახსოვს რომ გაგვაცნო? რა ბედნიერი იყო საწყალი. . . არადა რატომ? კარგი გოგოა, კარგი მეუღლე იყო, როგორც ვიცი, თან ეგენი ხომ სიყვარულით დაქორწინდნენ. . .

      და მალე, საღამოხანს მე იგი ვნახე; რა დამთხვევაა??

      ოჰ, ეს აუტანელი შემთხვევითობა; როგორ დაგვცინის ხანდახან, თითქოს ბოროტი ღიმილით თვალსაც გვიკრავს და გაივლის, გაიქცევა, გვიტოვებს რა სურათს. . .

      აქ შევჩერდები.

      ვერ ვივიწყებ კურსელი გოგონას თვალებს. ვერ მივიდოდი, ვერ გამოვეცნაურებოდი, უხერხულია, ვერ ვკითხავდი და ვერ ვუთანაგრძნობდი. . .

      და იქნებ ისევ აუტანელმა შემთხვევითობამ თქვას თავისი სიტყვა. იქნებ ისევ მან დაანთოს ოდესღაც ჩამქრალი ნაპერწკალი და მოგიზგიზე ალად გადააქციოს. . .

      მას მივანდობ ნუგეშს და მეგობრულ სიტყვას. . .