წერილი მემანქანეს

[Tsitsino]

წერილი ეძღვნება ახალგაზრდა მემანქანეს, რომელიც მოსაწყენ სამუშაოს უჩივის

   ჩივიხარ, რომ სამსახურმა თავი მოგაბეზრა. ყველა სხვა საქმიანობა უფრო საინტერესოდ გეჩვენება შფოთავ და ნაღვლობ, რომ უკეთესი ვერაფერი გამონახე. დიდხანს ვიფიქრე, ვიდრე კალამს ხელს მოვკიდებდი და შენს ჩივილს ვუპასუხებდი. ვცდილობდი, გონებით შენს მდგომარეობაში აღმოვჩენილიყავი და შენი როლი შემესრულებინა. თავი შენს ადგილას წარმოვიდგინე, ლოკომოტივის კაბინაში, ძრავისა და თვლების გრუხუნში, გაოფლიანებული და გაჭვარტლული წინ ფხიზლად ვიყურებოდი, ჩემს უკან უამრავი ხალხი გამწკრივდა: მოხუცები, ბავშვებიანი მშობლები, დიპლომატები, სხვადასახვა ასაკის და პროფესიის ადამიანები. ისინი გარემოებათა გამო შეერთდნენ და ყოველიმათგანი ჩემზე იყო დამოკიდებული. ზოგიერთი მათგანი ურთიერთშორის საუბრობდა, სხვები საკუთარ ფიქრებში იყვნენ ჩაძირულნი, ყოველი მათგანი კი ფიქრით თავისი უკანასკნელი გაჩერებისკენისწრაფვოდა, მაგრამ იმ გაჩერებას მიაღწევს თუ არა, ეს ღმერთზე და ჩემზეა დამოკიდებული. მგზავრებს ვერც კი წარმოუდგენიათ, რამდენად არიან ჩემზე დამოკიდებული. ისინი ჩემზე არ ფიქრობენ, არც კი მიცნობენ. სწორედ ეს მახარებს. ხოლო როდესაც შემადგენლობა გასასვლელად უკვე მზად არის, ჩემს სანახავად არავინ მოსულა, არავის გაუცვნივარ. არავის უკითხავს:"ჩვენი მემანქანე შეშლილი, ნასვამი ან უსინთლო ხომ არა არის? მას ხომ ჩვენი სიცოცხლე ვანდეთ?"მსგავსი აზრი არავის მოსვლია, რაც განუზომლად მახარებს. მიხარია, რომ ამდენმა ადამიანმა საკუთარი სიცოცხლე დაუფიქრებლად მანდო მე - უცნობ ადამიანს, რომელიც მანქანის სიღრმეში ვარ მიმალული და ღმერთს სიხარულით ვმადლობ:

   "დიდებულო და საკვირველო ღმერთო! გადიდებ, შენ, რომ სიცოცხლე, გონება და ესოდენ საპასუხისმგებლო საქმე მომეცი! შენ ისეთი საქმე მომანდე, რომელიც შენსას ძალიან ჰგავს. ღმერთო!შენც ხომ დაფარული, უხილავი და შეუცნობი ხარ? ქვეყნიერების მანქანას სულიწმინდის მეოხებითმართავ. შენი მანქანა უდიდესია, მგზავრები კი ურიცხვნი. შენ მთელი ქვეყნიერების საჭეთმპყრობელი ხარ. უამრავი მგზავრი შენზე არც კი ფიქრობს, შენი ყოფიერების საიდუმლოს არც კი უღრმავდებიან მაგრამ შენს მატარებელში ნდობით სხდებიან და მგზავრობენ: ეს განუზომლად უნდა გახარებდეს. შენ ხომ იცი შენი მგზავრები სად დაასვენო, სად დააპურო, ვინ სად გადმოსვა. სიმართლე რომ ითქვას, მათ არაჩვეულებრივი უკანასკნელი გაჩერების შესახებ არაფერი უწყიან, საითაც შენი საოცარი მატარებელი ისწრაფვის, მაგრამ ნდობით სხდებიან, ნდობით მიემგზავრებიან და მას ნდობითვე ტოვებენ. ისინი შენ - დაფარულს, უხილავს, შეუცნობს გენდობიან! ათას მადლობას და თაყვანისცემას გიძღვნი, ყოვლისმხილველსა და ყოვლისშემძლე შემოქმედს და მესაჭეს ჩემსას. ყოველი საშიშროების დროს, რომელიც ჩემს მატარებელს ემუქრება, მხოლოდ შენ შეგიძლია შემეწიო-ის უკანასკნელ გაჩერებამდე მივიყვანო და არც ერთი მგზავრი არ დავკარგო"

    ჩემო ახალგაზრდა მეგობარო! ამაზე უკეთეს სამსახურს ეძებ? ნუთუ უკეთესი საქმე არსებობს? დაფიქრდი, როგორი საპასუხისმგებლო და საინტერესო სამსახური მოგანდო უფალმა , რის გამოც მუდამ უნდა მადლობდე განგებას.

   ჯანმრთელი იყავ და უფალი გფარვდეს!

[ლაშა]

ვფიქრობ ძალიან კარგი სამოტივაციო წერილია და კარგი იქნება ყველა თუ გაითვალისწინებს და ამ თვალით შეხედავს. სამწუხარო ისაა, რომ მგზავრებში არა მათდამი მინდობილ ადამიანებს ხედავენ, არამედ მათ "სათრევ" ადამიანებს და ეს "თრევა" ჩაგვრად ესახებათ. 

[elisabed]

კარგად არის დანახული, ცოტა პათოსით მაგრამ კარგია :)))