პირველი მარტოობა

[ლაშა]

      დილანდელივით ფხაკუნზე გაეღვიძა. ალბათ მეგობრებმა მოაკითხეს. უცბად ეს ფხაკუნი მისკენ დაიძრა და მის ძირში გაიფხაკუნა. გრძნობს როგორ მიათრევს რაღაც ძალა გაურკვეველი მიმართულებით. მერე უცბად სიმსუბუქე, მერე ფრენა ამ თეთრ მასასთან ერთად და უფრო დიდ სითეთრეში ვარდნა. "ნეტავ რა მოხდა? ახლა სად არის?" ვერაფერს ხედავს, არადა მნიშვნელოვანია იპოვოს კარი, რომლიდანაც სითბო გამოდის. უნდა სცადოს და ეს გაყინული ფეხები როგორმე გაათბოს, აამოძრაოს. ნელ-ნელა ფორთხვას იწყებს, ცდილობს მაღლა ავიდეს, მაგრამ რამდენჯერაც გაიფორთხიალებს, უფრო ღრმად ეფლობა. ხმაც აღარ ესმის. ფხაკუნის ხმაც მიწყდა. ჩუმადაა. ცდილობს ყური დაუგდოს. აი, მისი მეგობრების ხმაა, ჯერ ასეთი ხმა არ ჰქონიათ, თითქოს ჩხუბობენ, თითქოს ვიღაცას ეძახიან. "როგორც იქნა დამიწყეს ძებნა, მაშინ უნდა ავიდე აქედან, დამინახავენ და ისევ სითბოში აღმოვჩნდები" - იმედი მიეცა და ფორთხიალს განაგრძობს, მაგრამ ამაოდ. "კარგი, დავუცდი და თვითონ მომაგნებენ". ისევ იკუნტება. გაყინულს სადაცაა ჩაეძინება. უცბად ადამიანების ყიჟინის ხმა შემოესმა და წეღანდელი ფხაკუნის, მაგრამ უფრო ძლიერი, იმდენად ძლიერი რომ ხმა ყურებს ტკენს. ხმა ნელ-ნელა უახლოვდება. ეშინია. ცდილობს ამოვიდეს, ცდილობს როგორმე დაინახოს ეს ამ საშინელი ხმაურის მიზეზი. ახლა ისევ მოძრაობას გრძნობს. კვლავ სადღაც მიაქანებენ. ძალიან ნელა. არც ფრენაა, არც სიმსუბუქე, უბრალოდ დიდ თეთრ მასასთან ერთად ტრიალებს და სადღაც, უმისამართოთ მიაქანებენ. შეჩერდებიან, ხმამაღლა ამოისუნთქებენ და კვლავ აგრძელებენ და ეს საშინელი ხმაც არ ჩერდება. არ იცის რამდენ ხანს იკოტრიალა, როგორც იქნა ხმაურმა კლება იწყო, ყიჟინა, ჟრიამული და ხმაურიც ნელ-ნელა შორდებოდა, ყურებმა სიმშვიდე იგრძნეს. თავიც გაამოძრავა. ახლა უკვე დღის სინათლესაც ხედავს. მზე კარგად გამოსულიყო. მაგრამ აღარც მაღალი მწვანე ხეა სადმე და არც მისი მეგობრები ჩანან.

◄ წინა ნაწილი

გაგრძელება ►