ყველა ფერი შენი ფერობის გარდა, ან არა ფერი გარდა შენი ფერობისა....

[salome]

ბუნებით ყველა ადამიანი „თავის უფალია“. ამ „თავი უფლების“ გამოხატვის შესაძლებლობა მას ნებისმიერ სიტუაციაში აქვს. თუმცა, ხშირად ადამიანი ნებით თუ იძულებით იზღუდავს „თავის უფლებობას“. იყო „თავის უფალი“ კი ნიშნავს, წინააღმდეგობების პირობებშიც კი შეგეძლოს „თავის უფლებობის“ შენარჩუნება. რა ხდება, როცა მოდის A პირი და აიძულებს B პირს, შეასრულოს X მოქმედება? აქვს თუ არა არჩევანის თავისუფლება B პირს? ჟ.ბეშლერს თუ დავუჯერებთ, B-საც აქვს არჩევანის თავისუფლება. B ირჩევს მორჩილებას და დაუმორჩილებლობას შორის, იმ არგუმენტების გათვალისწინებით, რომელსაც მას A სთავაზობს.

ამგვარად, ბეშლერთან ძალაუფლებრივი ურთიერთობა გაიგება, როგორც ინდივიდებს ან სოც. ჯგუფებს შორის ნებელობითი ურთიერთობა, რომელიც ორივე მხარის თავისუფლებას გულისხმობს.

რა მოხდა 1921 წელს, როცა ვიღაც A-მ (რუსეთმა) მოახდინა B-ს (საქართველოს) ოკუპაცია? მოგვცა კი არჩევანის საშუალება? არჩევანის საშუალება მართლაც რომ იყო - „ყველა ფერი შენი ფერობის გარდა, ან არა ფერი გარდა შენი ფერობისა“. თუმცა „საკუთარი ფერობის“ არჩევა საბედისწერო იყო. უკეთეს შემთხვევაში ფიზიკური ტყვეობა „თავის უფლების“ შესასზღუდად, უარეს შემთხვევაში „თავის უფლება“ ცივ სამარეში.

ამ არჩევანის წინაშე დააყენა საბჭოურმა იდეოლოგიამ ქართველი საზოგადოება. საზოგადოების უმეტესმა ნაწილმა კი წინააღმდეგობების, შიშის, დევნის და „ბრძოლის“ პირობებში, აირჩია „ყველა ფერი გარდა თავისი ფერობისა“.

სისტემამ „საკუთარ ფერობაზე“ ათქმევინა უარი ქართველ ხალხს.

არა „თავის უფლებას“!

არა ჯანსაღი აზრის არსებობას!

არა პროგრესს!

არა სიმამაცეს!

არა ჰუმანურობას და შემწყნარებლობას!

არა ეროვნულობას!

.......................................

კიდევ მრავალი არა და ერთი კი ვუთხარით - საბჭოთა ერთადერთ პარტიას და მის ერთადერთ „ჭეშმარიტ“ იდეას!

რეჟიმის პირობებში იყვნენ დისიდენტებიც, რომლებმაც „საკუთარი ფერობა“ აირჩიეს. დისიდენტებზე საუბრისას პირველად მუდამ „თვითმფრნავის ბიჭების საქმე“ მახსენდება. ახალგაზრდა ქართველების, რომლებმაც განიზრახეს საზღვრების გარღვევა და ვაკუუმს გარეთ, სხვა სამყაროში გადასვლა. მართალია მათ სისრულეში ვერ მოიყვანეს დასახული მიზანი, მაგრამ ვფიქრობ, მთავარი მაინც მიღწეულ იქნა. ახალგაზრდები შეეცადნენ და სწორედ მათი ეს მცდელობა იყო „თავის უფლების“ გამოხატულება.

ნიცშე პიროვნების განვითარების სტადიებში (აქლემი, ლომი, ბავშვი) ბოლო ეტაპად ასახელებს ბავშვად გადაქცევას. მისი აზრით, სწორედ ამ ეტაპზე მიიღწევა ზეკაცობა. ამას ნიცშე იმით ასაბუთებს, რომ ბავშვი არ ემორჩილება არანაირ წესებს და დოგმებს. ბავშვი ყველაზე მეტად „თავის უფალია“, ვინაიდან მხოლოდ საკუთარი ნებიდან გამომდინარე მოქმედებს და მისთვის არსებობს ერთი ჭეშმარიტება, ყოვლგვარი ზეიდეების (მორალის, დოგმების) გარეშე. სისტემას კი ყველა თაობის წარმომადგენლები ერთგვარი დოგმების ჩარჩოებში ჰყავდა მოქცეული, მათ შორის ბავშვები და ახალგაზრდები. ჩარჩოების გარღვევის მცდელობა იყო „თვითმფრინავის ბიჭების საქმე“. საბჭოთა ხელისუფლების და ამ ხელისუფლებას დამონებული ადამიანების მიერ ტერორისტებად შერაცხული ახალგაზრდები დღეს „თავის უფლებას“ მოწყურებულ ადამიანებად გვესახება. ადამიანებად, რომელთაც ტყვიის ფასად, მაგრამ გამოხატეს „თავის უფლება“.

დღეს, 92 წლის შემდეგ, როცა არავინ აქცევს ჩარჩოში ჩემს უფლებებს, მე ვარ ჩემი „თავის უფალი“ და ამ წამს სისრულეში მომყავს ჩემი სურვილით ნაკარნახევი ნება, ვთქვა - არა ოკუპაციას!

არა რუსეთის მიერ ჩვენი ტერიტორიების დღემდე ოკუპირებას!

არა ოკუპაციის პროცესს - ბრძოლას!

არა ოკუპაციის მიზეზს - ძალაუფლებას!

არა ოკუპაციის შედეგს - სისხლს და შიშის მონობას!