ტყის საძმო (ხარება და გოგია)

[vako]

      შესანიშნავ კინო სურათს წარმოადგენს ფილმი ხარება და გოგია ქართლ ფილმოგრაფიაში,რომელიც ნამდვილ ამბავზეა გადაღებული და გადავწყვიტე რამდენიმე მნიშვნელოვანი ფაქტი მათ შესახებ ქველზეც დამეწერა.

      1910 წლის დასაწყისში თელავის მაზრის ჟანდარმერიის განყოფილებიდან წერილი გაიგვზავნა კავკასიაში მეფის ნაცვლის ილარიონ ვორონცოვ-დაშკოვის მისამართით წერილი იტყობინებოდა :"მაღალკეთილშობილებავ მაქვს პატივი გითხრათ,რომ ჩვენს მაზრაში დიდი ხანია მოქმედებს ყაჩაღური დაჯგუფება,რომელსაც ადგილობრივები "ტყის საძმოს" უწოდებენ,დაჯგუფებას 1907 წლამდე მეთაურობდა ანარქისტ ტერორისტი ავქსენტი სიდამონიძე ახლა კი მას ყოფილი მწყემსი ხარება ჯიბუტი მეთაურობს ისინი დიდი პოპულარობით სარგებლობენ ადგილობრივი მოსახლეობას შორის,რაზეც ისიც მეტყველებს, რომ მათი ფოტოები ხელიდან ხელში გადადის,რომელიც ცნობილი მესურათხატის როინოვის გადაღებულია"

      იმ პერიოდში თელავის მაზრაში ცუდი მდგომარეობა იყო, ადგილობრივ მოსახლეობაშიც ეროვნული პარტიების გავლენა შესამჩნევი იყო, გახშირებული იყო აბრაგად შედგომის შემტხვევებიც ვისაც რაიმე არ მოსწონდა ან უსამართლობის შეგრძნება ჰქონდა ყველა ტყეში გარბოდა, მათ შორის გოგია კენკიშვილიც რომელიც ხარება ჯიბუტის მსგავსად მწყემსი ყოფილა და წერა კითხვის უცოდინარი, თავის სარჩენად მეძროხეობას მისდევდა მაგრამ ერთ ერთმა თავადმა მას ცილი დასწამა მისთვის ქისტებს ძროხები მოეპარათ ხელშემწყობათ კი მან გოგია კენკიშვილი დაასახელა მიუხედავად იმისა, რომ არანაირი სამხილი არ გააჩნდათ იგი დააპატიმრეს რის შემდეგაც იგი ციხიდან გაიქცა და ტყის საძმოს შეუერთდა მას განსაკუთრებული ფიზიკური მონაცემები გააჩნდა რის გამოც განსაკუთრებული პოპულარობით გამოირჩეოდა ხალხში მაგრამ სიცოცხლის ბოლომდე ბანდის რიგით წევრად დარჩა ხარება ჯიბუტის კი დიდი რიდი და ხათრი ჰქონია მიუხედავად ბევრი წინდაუხედავი საქციელისა და ცუდი სიმთვრალისა მას ყოველთვის უჯერებდა.

      მიუხედავად მათზე გამოცხადებული ძენბისა და მრავალი მცდელობისა ტყის საძმოს ვერაფერი დააკლეს ისინი ჟანდარმებს სისხლს უშრობდნენ ტავისუფლად დაიარებოდნენ კვირაში ერთხელ პარიკმახელს იბარებდნენ სურათებს იღებდნენ უყვარდათ ქეიფი და რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს საზღვარგარეთ წასულ სტუდენტებსაც კი აფინანსებდნენ 1910 წელს ცნობილი ფოტოგრაფი ვასო როინიშვილი დაიბარეს პოლიციაში,რომელიც აბრაგებს სურათებს უღებდა მან კი განაცხადა, რომ ისინი ხშირად ატანდნენ ოდესაში სანქტ პეტერგურგსა და კიევში სტუდენტებისთვის გადასაცემ ფულს, აღსანიშნავია,რომ ისინი ხშირად ჭორებს ყრიდნენ საძმოს დაშლის შესახებ რის დასტურადაც ხშირად ცალცალკე გამოჩნდებოდნენ ხალხში მაგრამ გადამწყვეტ მომენტში კვლავ ერთად მოიყრიდნენ თავს.

      გარდა ქეიფისა აბრაგებს ქალებიც უყვარდათ ამ შემთხვევაში განსაკუთრებით გოგია კენკიშვილი გამოირჩეოდა რომლის ქალების მიმართ გატაცებამაც ცუდ შედეგამდე მიიყვანა ტყის საძმო მათ ჩსაფრება მოუწყეს მაღრაანის ტყეში 1913 წელს ნოემბრის თვეში სადაც ისინი ხუთი დღე გადაბმულად ქეიფობდნენ მეექვსე დღეს კი ცეცხლი გაუხსნეს,ცოცხალი გადარჩა მხოლოდ გიორგი მახნიაშვილი იგივე უტრუხუნე, რომელმაც ხალხის მოახლოვება ვერ შენიშნა, მოგვიანებით კი სწორედ მან მითითა იმ ადგილზე სადაც ბოქაულ მათურელის ბრძანებით, აბრაგთა გვამები დამარხეს. 1955 წელს მოკლულთა გვამები ხარებას მშობლურ სოფელ ართანაში გადაასვენეს, 1987 წელს რეჟისორმა გიორგი შენგელაიამ ამ ისტორიაზე ფილმი გადაიღო.