კვლავაც შაბათის სინანულის საღამოებიდან

[ელი გორდელიანი]

ამქვეყნად მაინც ყველაზე ძნელი კაცად ყოფნაა,

ფიქრი იმაზე, რომ ყოფნის არსი ვალის მოხდაა.

მრავალი წელი შეიძლება თელო ქვეყანა

ნაკვალევი კი არსად ჩანდეს - დარდიც ესაა.

მთისკენ ბილიკზე თუ დაგემგზავრა ეშმაკი ფლიდი,

ყური მიუგდე რარიგად გლიქნის:

- „შენ ამდენს წვალობ, ვიღაცას კი უშრომლად ულხინს,

იქნებ შეეშვა ამ აღმართს და გავუყვეთ სიგრძივ?!.“

ჯერ მოუსმინე, მერე რა თუ ჩანაფიქრს მიხვდი,

არც ის იფიქრო ვაჯობეო, მას უნდა ისიც,

ამპარტავნება გისახსოვროს საგზურად თვისი

და თითქოს გტოვებს მოწყენილი,

ზურგსუკან კი ღიმილით იტყვის:

-„აი, შეხედე მამა ღმერთო, და კიდევ იტყვი,

რომ შენი ქმნილი, შენი ხატი არ არის ბრიყვი?..“

სჯობს, გაუღიმო, მოეფერო და უთხრა პირში:

- „ვიცი ეშმაკო, ჩემო ძმაო, განა არ ვიცი,

ბრიყვი რა არის, უარესიც ვარ, მშვენივრად ვიცი,

მაგრამ სურვილი - ეს დავძლიო

ამისთვის ვიბრძვი,

მთაზე ასვლა რომ ძნელი არის, ესეც კი ვიცი,

მაგრამ რადგანაც შვილი მქვია, ხატი ვარ მისი,

მას მივემსგავსო

ამისთვის ვიბრძვი.

შენც მოინდომე ყოფილიყავ მასავით დიდი.

წარმოიდგინე მახსოვს და ვიცი,

რაც დამემართა, ყური რომ გიგდე მე სამოთხეში

იმ ვაშლის ძირში.

ახლა კი გმადლობ, განმერიდე,

უფალმა იცის, რაოდენ ვევნე, ვიფორხილე

და დღესაც ვიბრძვი,

რომ ჩემმა ცრემლმა ჩამორეცხოს ის მძიმე ტვირთი.

კაცად ყოფნა და განღმრთობაა რისკენაც ვილტვი,

ამისთვის ვიბრძვი.

...

მოდი, იქნება შენც გეცადა?

რა იცი?.. მიდი!..“

[vako]

ძაან მაგარი ლექსი დაგიწერია ელიი

[ლაშა]

გავაგრძელებ ვაკოს კომენტარს ... და წერა არ უნდა შეწყვიტო!