სილუეტი

[ცისია]

ჩვენ შეგვიძლია წარსული ლამაზად მოვყვეთ მაგრამ ყველაფერი ლამაზი როდია...

მე შემიძლია ჩემი თმა ათასგავად გადავღებო მაგრამ ვერაფრით მოვკლავ ჩემში ყავისფერს..

ასევე მივაწეროოთ ათასი რამ სიყვარულს მაგრამ მაინც ყველაფერს სიბილწის სუნი ასდიის..

მიხლართულ ქუჩებში როდესაც ღამე მეფობს ამომავალ მზეს ვერავინ ამჩნევს.. ესა  სიცოოცხლის უნარიანობის დაკარგვა როდესაც რაღაც გათბოობს და შენ ხელს კრავ... ვერ ხედავ კიარა არგინდა დანახვა

მე კი ისევ ჩემით გარშემორტყმულ არემარეს ძნელად რომ დავინახავ სიიცოცხლის ნაწილაკებს ჩემში ასეთად ისევ ღიმილიანად ქუჩებს ვასველებ

იქნებ გეძებ კიდეც მაგრამ ყოველგვარ ადამიანობასაა მოკლებული გრძნობების არაარაობა მხოლოდ მე რომ ვმეფობ ჩემში.. 

არადა ამდენი ხალხების სიყვარულმა თავი დაბლა დამაწევინა.. იქნებ არც ვარ მე...

ამდენ სიცოოცხლისუნარიან არსებებს შორის ადვოკადად ნათლულ სიმარეს რომ იცავ და ეს სიმართლე სიკვდილმისჯილია.. ვერ დაიხსნი..

ქალაქში მართლაც მეფდება ყინვა... 

მე ფრენას ვისწავლი და სამყაროს გავცდები.. იასამნების კონას დაგიტოვებ ჩემს სამაახსოვროოდ.. სუურნელოვნად .. და სახილველად პეპლების გუნდს...