შენი ფანჯრის სარკმლიდან

[მერი მაღლაკელიძე]

შენი ფანჯრის სარკმლიდან

დნება ვნება სიცივის,

გაყინული ფიქრებით,

სურათები მიცინის.

ნება-ნება მიწა ცას,

ალაგ-ალაგ მიბარებს,

გულიანი ღიმილი…

ალბათ გამომიდარებს.

გაყინული წვეთები

მარგალიტად ქცეული,

ალბათ დილის ნამია,

დროში გამოქცეული.

ზამთრისფერმა გრძნობებმა,

მიწის თოვლი მახურა,

მომეწება, დამადნა

კალთა გადამახურა.

სასიცოცხლო სხივებით,

ჰორიზონტში ჩავრგულვარ,

უფრო მეტიც მომხდარა

მზესთან გადავკარგულვარ.

ჩაბურული ღრუბლებიც ,

სიცივით რომ თბებიან,

დედამიწას ღობავენ

სითბოს ეფარებიან.

შენი ფანჯრის სარკმლიდან

ქვეყნის სითბო თვალებში,

მოსჩანს ვიცი ასეა

მზე გაქვს სიმხურვალეში.

შენ შარმი გაქვს თითქოს და

სამოთხის დაისია,

სიბნელესაც ჩამიქრობ

ესეც საკმარისია...

მოძრაობის მანერით,

დროს რომ ლექსი აყოლო,

გაჩერდება, ეცდება

თვალი გამოგაყოლოს.

რომ სამყაროდ მისუნთქო,

რომ სამყაროდ მიდარო,

გამოაღე ფანჯრები,

უნდა გამომიდარო,

თვალთახედვის არეში,

ცარიელი ფონია,

გამიღიმე გამითბე,

თეთრი პოლიფონია,

სხივებივით კაშკაშებ,

სითბო ფერებს გაკუთვნებს,

ეს სამყარო შენია,

მოდი … დაესაკუთრე!

შენი ფანჯრის სარკმლიდან,

ყვავილები ხედავენ

რომ შეყვარებულები

პირველ კოცნას ბედავენ.

გააჩერე ეს წამი,

მერე რა რომ რთულია,

ამ გაყინულ ჰაერში

ეს ხომ სასწაულია,

რომ პირველი გრძნობები,

თოვლივით რომ სუფთაა,

რომ პირველი "მიყვარხარ"

სულის ფეთქვის სუნთქვაა,

გამაჩერე მეარღნედ,

გამაჩერე მგოსანად,

ოღონდ ვრჩები მე შენში,

გულის სტიქაროსანად.

მშვიდი არის ჰაერი,

რადგან მე მაქვს იმედი

რადგან ვხვდები სამოთხის

სარკმელთან რომ მივედი

იქ კი დამხვდი საწყისად

ზამთრის დასასრულისა,

რადგან ბუდობ ჩემს გულში

ვნებად გაზაფხულისა.

ლექსს კი სტრიქონს ვუჩერებ,

დაორთქლილი სარკიდან,

სტროფებს ვშლი და კვლავ ვიწყებ

შენი ფანჯრის სარკმლიდან

/ზურა სალუქვაძე/