მიწაწყლის სადღეგრძელო საქმით

[BrOliKa]

   თითქმის არ ვწერ ხოლმე ვრცელ პოსტებს და ბლოგშიც აქამდე არაფერი დამიპოსტია, მაგრამ რამდენიმე დღისწინანდელმა სიბრაზემ ჯერ კიდევ ვერ გამიარა და მინდა ჩვენი კულტურის და ხალხის ერთ მოუშორებელ ჭირზე დავწერო.

    ყველაზე ცუდი კი ისაა, რომ ყველა წერს, ყველა ამბობს რომ ცუდია, იქმნება მრავალი სხვადასხვა პროექტები, გამგეობები ალაგებენ და ასუფთავებენ, ინტერნეტ აპლიკაციებს აკეთებენ კომპანიები, კანონებს იღებს პარლამენტი და ა.შ. მაგრამ მაინც არაფერი ეშველა.

    იმ დღეზე მინდა საუბარი, რომელზეც მრავლად ვხვდებით ხოლმე სტატუსებსა თუ ფოტოებზე "რა ლამაზი დღე იყოოო" "ყველაზე მაგარი ადგილიი" და ა.შ. სიონის წყალსაცავი ერთ-ერთი მშვენიერი ადგილია, რომელიც თბილისიდან არც ისე შორსაა, მაგრამ საკმაოდ გრილა, წყალიც უხვადაა და ბუნებაშიც ისიამოვნებთ, ანუ დასვენებისთვის საჭირო კომფორტი სრული სახით არის.

    დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ არ არსებობს ქართველი, რომელსაც ჩვენი მთა-ბარის, სამშობლოს, მამულის, მიწა-წყლისა თუ მდინარისა და უდაბნოს, ცვრიანი ბალახის თუ გამხმარი თვისი სადღეგრძელო არ დაულევია, განსაკუთრებით მაშინ თუ ბუნებაში ქეიფობს. სწორედ იმ ბალახის სადრეგრძელოს მიირთმევენ, რომელზეც კარგად დანაყრებულნი, ნასუფრალის ნარჩენებს (პარკი, სალფეტკი, ბოთლი და ა.შ.) მიმოფანტავენ და თან ისე და იმდენს, რომ სხვას, იმავე ადგილას მისულს, აღარც ქეიფი უნდა, აღარც სამშობლო უყვარს და აღარ ბუნების სილამაზით ტკბობის სურვილი აქვს შერჩენილი.

    გარემოს დამცველებმა დაალაგონო, რა ვქნა არ არის ნაგავსაყრელები, არ გააქვთ ნაგავიო, სახლამდე წავიღოო - გაიგონებთ ასეთ არგუმენტებს. მაგრამ ადამიანები ექსკურსიაზე ძირითადად ავტომობილებით ან მარშრუტკებით გადაადგილდებიან, რომელსაც სუფრიდან არც ისე შორს აჩერებენ ალაგებულის გადატანა, რომ ვერ შეძლონ უახლოეს ნაგავსაყრელამდე. ლაშქრობის შემთხვევაში, თუ საჭმლით სავსე ბარგის თრევა არ ეზარებათ ზურგით, იმისთვის, რომ კარგად მოილხინონ, იდღეგრძელონ "მამულის სიყვარული", რატომ არის შეუძლებელი ცარიელი "პარკებით" და ბოთლით უკან გამობრუნება? ასეთ ვითარებაში, სიონის წყალსაცავზე, სადაც ტყე ნაგვით იყო სავსე, დაგვხვდა ერთ წყვილი, რომელსაც თავად მოეწყო ტყეში ნაგავსაყრელიც, მაგიდაც, კარავიც, წყლის დასაგროვებელი ავზიც, მაყალიც თავის ადგილას დაედგა და ხელსაბანიც. ცხოვრობდნენ რამდენიმე დღე, ტკბებოდნენ ბუნებით და მათ შემხედვარე სხვა ადამიანებსაც ასეთი მამულის და ბუნების სიყვარულისკენ უბიძგებდნენ. მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი და განსაკუთრებული შემთხვევაა, ამის მიღმა მრავალი მაგალითის მოყვანაა შესაძლებელი სადაც ჩვენი სიავე ჩანს და კითხვაზე თუ რატომ აკეთებენ ამას ქართველები, პასუხის გაცემა არც ისე მარტივი და სასიამოვნოა.