თავდაუზოგავი შრომა ორ ნობელამდე

[Ekaterine]

      მარია კიური ერთ-ერთი ყველაზე წარმატებული მეცნიერია მსოფლიო ისტორიაში. გაგიკვირდებათ და ის ერთადერთი ადამიანია, რომელსაც ორ სხვადასხვა სფეროში აქვს მიღებული ნობელის პრემია. ეს ქალბატონი გამოირჩევა იმითაც, რომ მან შეძლო შეუძლებელი. მან მიიღო უმაღლესი განათლება მაშინ, როდესაც ეს ფაქტობრივად წარმოუდგენელი იყო. ვარშავის უნივერსიტეტში სწავლის უფლება ხომ მხოლოდ და მხოლოდ მამაკაცებს ეძლეოდათ, ქალების უფლებები კი ამ მხრივ სრულიად შეზღუდული იყო. მიუხედავად ამ ყველაფრისა, მარია კიური ძალიან ძლიერი ადამიანი აღმოჩნდა, გაიარა ცხოვრების ურთულესი გზა და გადალახა არაერთი შემხვედრი დაბრკოლება.

      მარია კიურის ოჯახი ნამდვილად ყველასთვის მისაბაძი უნდა იყოს. დედ-მამიშვილებს ჰქონდათ არაჩვეულებრივი ურთიერთობა ერთმანეთთან და ერთმანეთისთვის მზად იყვნენ თავი გაეწირათ. ისინი არ ზოგავდნენ თავს სიკვდილისთვისაც კი. მარიაც, რა თქმა უნდა, ერთ-ერთი მათგანი იყო. მან მთელი სახსრები და მომავალი მიუძღვნა საკუთარ დას, ბრონიას, მაშინ როცა თავისი გეგმის სისწორეში სრულიადაც არ იყო დარწმუნებული.

      და მაინც... რა ნებისყოფის მქონე იყო მარია კიური. მას ხომ ცხოვრების ურთულეს, ეკლიან გზაზე არაერთი ტკივილი, იმედგაცრუება, გასაჭირი შეხვდა. იგი პატარა ასაკიდანვე დაობლდა და შემოსავლის წყაროს წარმოადგენდა მხოლოდ და მხოლოდ რამდენიმე კაპიკი, რომელსაც მოსწავლეების მომზადების შედეგად შოულობდა. მაგრამ შრომა და თავგანწირვა უკვალოდ არ ქრება და ადრე იქნება თუ გვიან ნაყოფს აუცილებლად გამოიღებს. მარიამ არარეალური შეძლო. მას მიანიჭეს თექვსმეტი მედალი და ათი პრემია, რაც უდაოდ თავდაუზოგავი შრომის შედეგია. მთავარია, რომ იწამო, იწამო რომ შენ რაღაცის უნარი გაქვს და ამ „რაღაცას“ უნდა მიაღწიო რადაც არ უნდა დაგიჯდეს. არასოდეს არ უნდა დანებდე. შესაძლებელია წარმატებამდე სულ რაღაც ერთი ნაბიჯი გაშორებდეს და მთელი შრომა ერთი არასწორი ან არაზუსტი ნაბიჯით წყალში გადაყარო. ხშირად ადამიანებს წარმატება მაშინ უკაკუნებთ კარებზე, როდესაც ამას ყველაზე ნაკლებად ელიან. იღბალს მამაცები უყვარს. შესაბამისად ჩვენ ძალ-ღონე არაფრისთვის უნდა დავიშუროთ და ოდესღაც დასახულ მიზანს აუცილებლად მივაღწევთ.

      საოცარია ის ფაქტიც, რომ მიუხედავად ამხელა წარმატებისა და მიღწევებისა, ცოლ-ქმარი მარია და პიერ კიურები ოდნავადაც არ შეცვლილან. დიდებამ ისინი სულაც არ აქცია თავმოყვარე ადამიანებად. პირიქით, ისინი ისეთივე უბრალონი დარჩნენ სიცოცხლის ბოლომდე, როგორიც თავიდან იყვნენ. მათთვის უცხო იყო კონკურენცია, ინტრიგები და ყოველი მსგავსი რამ. სხვისი წარმატება ისევე უხაროდათ, როგორც საკუთარი. ამით ხომ მეცნიერება უფრო წინ მიდიოდა. სამწუხარო ისაა, რომ პიერმა ვერ აისრულა ოცნება - ჰქონოდა საკუთარი ლაბორატორია. „გენიალურ ადამიანებს ხომ სიკვდილი უფრო მალე უსწრებს, ვიდრე მათ სცნობს ხელისუფლება.“ ერთეულები თუ ყოფილან ისეთები, რომ სიცოცხლეშივე მოიპოვეს აღიარება. ალბერტ აინშტაინის აზრით, „ბევრი ამბობს, რომ მხოლოდ ინტელექტს შეუძლია მეცნიერებაში რაიმე ღირსშესანიშნავის გაკეთება. მაგრამ ისინი ცდებიან, ეს ყველაფერი ხასიათზეა დამოკიდებული.“ მართლაც, კიურები ინტელექტუალები იყვნენ, მაგრამ მათ ის, რომ არ განევითარებინათ და გამოეყენებინათ, სრულიად უსარგებლო იქნებოდა. ისინი ხომ მუშაობდნენ თავდაუზოგავად. მათთვის ყველაფერი მეცნიერებასთან იყო დაკავშირებული. არ ახსოვდათ არაფერი გარშემო. ყველა სურვილს მეცნიერება და ლაბორატორიაში მუშაობა უკმაყოფილებდათ. ყოველი წამი მეცნიერების გარეშე ფუჭად დაკარგულად მიაჩნდათ. მართლაც, მეცნიერების გარეშე განვითარება წარმოუდგენელია. ამას ბობ ბეკერიც ადასტურებს. „მათემატიკა და მეცნიერება მომავლის სიცოცხლის წყაროა.“