საზრისის ძიებანი

[ნინო]

      ხანდახან ვფიქრობ და უკვე უფრო ხშირადაც რა სჯობს, იფიქრო და ეძებო თუ ფიქრისგან და ყოველივე შეგრძნებისგან გათავისუფლდე რათა სიმყუდროვე და სიმშვიდე ჰპოვო. "არა სიცოცხლე, არა სიკვდილი, არამედ რაღაც სხვა" - ნეტავ თუ არსებობს ეს სხვა?! სად?! და როგორ მიუახლოვდე?! ეჰ, ეგ კი არა ჯერ ის ვერ გაგვირკვევია სიცოცხლე რა არის, ვერც ის სიკვდილი რაა. და ქიმერებს და წარმოსახვებს სდიე როგორია... მაგრამ გინდა არ გინდა საზრისზე, აზრზე, მთავარზე, აბსოლიტურ ჭეშმარიტებაზე გეფიქრება. გინდა მიუახლოვდე მას ადამიანი და ეს ნახევრად იქეთ და ნახევრად აქეთ ყოფნა შეუგუებელია. უფრო რთული კი ისაა როცა ადამიანს შენი გამოცდილება რომ არ გყოფნის, შენი აზროვნება რომ ვერ წვდება რაღაცას და უფრო განათლებულს ან ზემდგომ ადამიანების შეხედულებებს მიმართავ ანდაც რწმენას, რელიგიას, იქაც კი აღმოაჩენ წინააღმდეგობებს. დისონანსს. ამ წუთისოფელში ვერ გაეცემა პასუხი ბევრ კითხვას მაგრამ ადამიანის ცნობისმოყვარეობა დაუოკებელი რამ არის. არადა ეს ცუდი არაა. ინდიფერენტულობის უფლებას არ გაძლევს და არ გყინავს ერთ ადგილას. გზრდის და ასეც უნდა იყოს თუმცა ეს გზა დაუსრულებელია და სიცოცხლეში არ უწერია გასვლა ფონს. არადა ლაო ძი რომ ამბობს ქვევრის არსს მასში მდგომი სიცარიელე შეადგენსო, აქვე ქარჩხაძე მახსენდება იმისათვის რომ რაღაც შეიმეცნო რაღაც ადგილი უნდა გაასუფთავო და დააცარიელოო.

      გამოდის რომ დაცლილი, ზეგავლენებისგან თავისუფალი ადამიანი გრძნობს სიმშვიდეს. მაგრამ ესეცაა რომ თუ არ იფიქრე და იაზროვნე ისე ვერ მიხვალო კონსესუსთან.

      "ვაზროვნებ მაშასადამე ვარსებობო" მაგრამ ბერდიაევი ფიქრობს რომ ჯერ ვარსებობ და მერე ვაზროვნებო.

      ასე განიბნევა ადამიანის გონება ერთიდან მეორეზე, აქედან იქით. ხან იმ კედელს მიაწყდება ხან მეორეს. და საბოლოოდ ნეტავ გამოვა რამე?!

      ეს ცოდნა ეს ინფორმაციული მარაგი მიიყვანს კი რამე კონკრეტულამდე? იქამდე სადაც ჯერ ვერავინ მისულა? ფაქტიურად ახლა მე ყველა კითხვებზე ვითხოვ პასუხს და ის მავიწყდება რომ ყოველ პასუხს ახალი კითხვა მოჰყვება და ასეა მარად ამ წუთისოფელში.

      ნიშნიანიძეს აქვს კარგი რამ ნათქვამი. "სწორი პასუხი სადაა თორემ, კითხვა ისედაც ყველა სწორიაო."

      რამდენი პრობლემატური კითხვა წამოიჭრება ამ თავში ხოლმე და რა ცუდია უპასუხობა და ის გზაბურუსიანობაც რომელსაც გთავაზობენ რელიგია და ფილოსოფია. გზები რთულია და იმაშიც ვერ იქნები დარწმუნებული სწორად მიდიხარ თუ არა. რელიგიურად იმას თუ მიხვდი მე სწორ გზაზე ვდგავარ და სწორად ვლოცულობ ან ასე გავაგრძელებო ესე იგი უკვე აღარაფერი არ გაქვს. რელიგიურად შენი უუნარობით შეიმეცნებ უფალს. ფილოსოფიაში კი საკუთარ სულა და პიროვნულობაში ჩაღრმავებით და ეგსისტენციალურად თუ იპოვი რამეს მაგრამ ესეცაა რომ შენი გონი და აზრი მთლად შენი და თავისუფალი არააა. ზეგავლენების და სწავლის ქვეშ რომ ხარ, ამას თან ისიც ერთვის რომ ჩვენს აზროვნებაში ბოროტიც ერევა და კეთილიც. ანუ ეშმაკიც და ანგელოზიც. ეშმაკს ხომ აქვს უფლება დატოვებული ჩაწეროს ჩვენს გონებაში მცდარი აზრი. და როგორი იმის მიხვედრა შენია ეს აზრობრივი მიმართულება და სწორია თუ პირიქით.

      საერთოდ იმდენ წვრილმანურ გადაკვეთამდე დავალთ რომ...

      საბოლოო ჯამში ვიღლები ასეთ დროს მაგრამ არ არსებობს დროის მონაკვეთი რომ ისევ არ გაჩნდეს მსგავსი აზრები, კითხვები. და ზოგი ამ ცხოვრების პრაქტიკულ, მექანისტური ყოფიდან რადიკალურად გმიჯნავს, ზოგიც საკუთარი თავიდანაც გმიჯნავს და ბუნებასთან გაახლოებს, ზოგიც პირიქით იმას განატრებინებს ნეტა საერთოდ ვერ ვაზროვნებდე და გამოქვაბულში დავრჩენილიყავიო, ზოგი კი მარადიულად გაქცევა გარბენის რეჟიმში გამყოფებს და გაშინებს, ამაზე ფიქრიც გაშინებს.

      ჰმმმ... ვინმეს თუ შეუძლია რამეში გამარკვიოს? ან მირჩიოს რამე? :) რაც მეტს კითხულობ ადამიანი მით მეტი დომხალია ხოლმე.

      უნამუნო ხომ ამბობს ეჭვის შეტანაა ჩვენი მიზანიო, ეჭვის გარეშე არ არსებობსო ცნობა. ეჭვი გაწყებინებს მოძრაობას, კითხვას, ძიებას. არადა უფალი ამბობს ნეტა მათ ვისაც არ ვუხილავარ და მირწმუნესო, ბედნიერებაა ალბათ თვითნაბადი რწმენა თუ არსებობს რამე ასეთი...

[ლაშა]

ჭეშმარიტება ათავისუფლებს, იცავს და კურნავს! შესაბამისად, მისი, როგორც უმაღლესი ღირებულების, გნებავს ძალაუფლების ძიება და მასში ყოფნა პრობლემურია, მაგრამ არა დამაბნეველი.  

[ნინო]

თუ ასეთი სფეროები არ გიზიდავს და არ გაბედნიერებს :-/ არა პრინციპში რაც მაბედნიერებს და მინდა ვიცი მაგრამ არ გამოვა. არიან ადამიანები რომლებიც გარემო სიტუაციაზე დამოკიდებულნი არიან. მე მათ რიგებში ვარ. უბრალოდ იმის გამო რომ მყავს ადამიანები რომელთაც ვჭირდები ხოლო თუნდაც დროებით ხევსურეთში წასვლა საკუთარი ბედნიერებისთვის არ გამოდის.
საერთოდ ჩემი პრობლემა ეგაა მე თუ ისინი.
მეს თუ ავირჩევ რელიგიურად და მორალურად არ ვიქნები მართალი, მათ თუ ავირჩევ იმის გაკეთება მომიწევს რაც არასწორია და რაც პიროვნულობას დამიკარგავს. აი ჭეშმარიტება კი ერთადერთია სხვა ადამიანური ჭეშმარიტებები კი ცვალებადია დროსა და გარემოებებ-გამონაკლისებში. თუმცა ერთადერთი ჭეშმარიტება ვინაიდან უფალია, მისკენ სწრაფვა კი ერთადერთი ხსნა და სიმშვიდე არაა იოლი და დამაბნეველიცაა ვინაიდან ეს გზა დანის პირზე სიარულის ტოლფასია. და ძნელია მიხვდე მრუდე და სწორი ამ გზაზე მით უფრო ამ დროში როცა თავად სასულიერო პირებმაც არ იციან როგორ მოიქცნენ. ზოგადად ცხოვრების სირთულეს მიჰყავს ადამიანი ჩიხამდე.... ისეთ გარემოებებს რაც არა ადექვატურია. ასე იოლი რომ იყოს შოპინგი და სხვა.... ეგ კი არა ზოგს ისეთი ცხოვრება აქვს მშვიდად ვერც უსუნთქია.
ო , ეს "პროფილური" ისტორიები :D :D
ერთი და იგივე წამალი ყველა ადამიანზე და დაავადებაზე არ მიდის სამწუხაროდ :( :(

[ლაშა]

ციტ: მეს თუ ავირჩევ რელიგიურად და მორალურად არ ვიქნები მართალი, მათ თუ ავირჩევ იმის გაკეთება მომიწევს რაც არასწორია და რაც პიროვნულობას დამიკარგავს.

გამოდის, რელიგია პიროვნულობის წინააღმდეგია? რომელ რელიგიას გულისხმობ?

[ნინო]

არა. მათში ადამიანებს ვგულისხმობ და არა რელიგიას. ადამიანებს რომელნიც ჩემზე არიან დამოკიდებულნი და მე მათზე. სამწუხაროდ ეს ადამიანები თავიანთი არასწორი დამოკიდებულებით და საქციელით უკარგავენ ადამიანს პიროვნულობას..
მორალურად და რელიგიურად მოთმინებითა და სიყვარულით უნდა აღვიჭურვო ალბათ მაგრამ ესაა რომ ეს მოთმინება ანდაც მორჩილება ანდაც დახმარება სწორ გზას ან დადებითს არ მოემსახურება.
თორემ რელიგია რომ პირიქით პიროვნებას იცავს და პიროვნულობას ეგ კი ვიცი.