დეტალი

[salome]

      გათენება. გაღვიძება. ადგომა. მომზადება. გასვლა სახლიდან. იდეალური დილა აუცილებელად იწყება: ვარჯიში; გაგრილება ცივი შხაპით; ჯანსაღი საუზმე; მომზადება გასასვლელად.

      უკანასკნელი პირობის შესრულებას შევუდექი, შაბლონი ჩემდაუნებურად დავარღვიე და შავ-თეთრ ფერებს წითელი შევმატე ლაკის ფეხსაცმლის სახით. თეთრი დიდი პერნგი, გამოყვანილ მუხლებამდე შავ კაბასთან ერთად, წითელი ლაკის ფეხსაცმელი, მოსაცმელიც შავი და მოკლე.

      გასვლის წინ რამდენიმე წუთიანი შემოვლა ოროთახიან ბინაში. საძინებელში საწოლი გასწორებულია. ზედმეტი არაფერია ოთახში. მისაღებ ოთახში დივანზე კალამი დევს. ვიღებ და საწერი მაგიდის უჯრაში ვდებ ლურჯი კალმის გვერდზე(კალმები უჯრაში მუდამ ამ თანმიმდევრობით უნდა იდოს: შავი, მუქი ლურჯი.... ნაცრისფერი... თეთრი.) ვრწმუნდები რომ სრული წესრიგია. ბოლო დეტალიც - შემოსავლელში კარების გვერდზე, მარჯვენა კუთხეში ორი ქოლგა დევს. ერთს ვიღებ, რადგან უდაოდ იწვიმებს. უკვე კარებშივე ვგრძნობ ნესტის სუნს, რომელმაც ქალაქი უნდა წალეკოს.

      ჩემი ბინა. ორი ოთახი, ორი ფანჯარა და ორი კარი. საძინებელი კრემისფერი კედლებით და საწოლი ყავისფერი გადასაფარებლით. მხოლოდ საწოლი და კარადა ერთი დიდი კარით, სარკეების გარეშე. დიდი ფანჯარა სასთუმელთან, მუქი ფარდებით. მისაღები ოთახი, რომელიც სახელს არ ამართლებს, რადგან სტუმრებს სახლში არასდროს ვიღებ. ამ ოთახში მხოლოდ ვმუშაობ და ვისვენებ. შესაბამისად, აქ არის წიგნების კარადა წიგნების გარეშე, სამუშაო მაგიდა, დივანი და ორი სკამი. არის ფანჯარა დიდი და ჭაღი პატარა. ოთახის ფერი: მუქი ყავისფერი. დიზაინი: უბრალო, სადა. მარჯვენა კედელზე მხოლოდ ერთ ადგილას არის წერტილი თეთრი და პატარა.

      ნესტის სუნი. წვიმს. ქოლგა გავშალე. რამდენიმე სანტიმეტრით ვიშორებ წვიმას. თუმცა მაინც აქვეა, თვალებში ვუყურებ. კარგი გამოგონებაა ქოლგა, გავიფიქრე, ნაკლები დისკომფორტია და მეტი შესაძლებლობა.

      ქუჩაში მოსიარულე ადამიანებს ვატყობ, უხარიათ წვიმა. არც თავის შეფარებას ცდილობენ სადმე, არც ქოლგის გაშლას, არც გაქცევას მისგან... მიკვირს. იქვე, ქუჩის კუთხეში კაცი ჩანს, რომელსაც ხუთიოდე წლის წითური გოგონა შემოუსვამს მხრებზე და სადღაც მიაქროლებს. ცხვირაწითლებულ და ლოყებაღაჟღაჟებულ გოგონას სახეზე აქა-იქ შოკოლადის ლაქები აცხია. სიცილისგან თვალები ძლივს უჩანს და თან გაიძახის: უფრო ჩქარა გამაჭენე მამი! უფრო ჩქარა!.. კაციც ბედნიერი ჩანს მისიით, რომელიც საკუთარი თავისთვის დაუკისრებია, მოსწონს თხუპნია პრინცესას რაშ-ობა. ფაქტია, კარგადაც ართმევს თავს. არც თხუპნიობაში ჩამოუვარდება პრინცესას. მაღალია და ძლიერიც ჩანს, მაგრამ ტანსაცმელი აცვია ზომაზე პატარა და შიგადაშიგ სიგარეტისგან ამომწვარი.

      სულ რამდენიმე წამში შეყვარებული წყვილი ჩნდება ქუჩაში. გოგოს ფრიალა კაბა აცვია გაზაფხულის ფერებში. კაბას წვიმის წვეთები ასველებს. გოგონა კაბის აფრიალებას ამაოდ ცდილობს. ყოველ ახალ შეხტომაზე კაბის აფრიალების მოლოდინში, იმედგაცრუბის ნაცვლად ბედნიერებისგან უფრო და უფრო მეტად ხარხარებს. ბევრი ამაო მცდელობის შემდეგ უბრალოდ ვალსის ცეკვას იწყებს წვიმაში შეყვარებულთან. უფრო წვიმს და უფრო უხარია. არ ვიცი, ნეტავ, ასე ძალიან რა უხარია, წვიმა?

      ფიქრებში წავედი და ხველებამ გვერდზე მომახედა. ჩემს გვერდზე ბებო იდგა, ქოლგით ხელში, ამ სცენას უყურებდა ისიც და იღიმოდა. ჩემსკენ არც კი გამოუხედავს. შორსა ხარ შვილო - ესღა მითხრა და ზურგი მაქცია.

      ფეხზე წვეთი დამეცა. ჩემს წითელ ლაკის ფეხსაცმლებს დავხედე. რამდენიმე ტალახისფერი წვეთი ეცხო ფეხსაცმელს და უცებ დაირღვა იდეალური სურათი. მაშინვე ჯიბიდან ცხვირსახოცს ვიღებ და ხელის რამდენიმე მოძრაობით ფეხსაცმელი ისევ იბრუნებს პრიალებას. ისევ ბრუნდება ჰარმონია ჩემს პირად სივრცეში.

      ამ უზარმაზარ სამყაროში მხოლოდ ერთი იდეალური წერტილია - გავიფიქრე და კმაყოფილმა გზა განვაგრძე.

[ლაშა]

ეს იდეალური წერტილი ალბათ თეთრია, მუქი ყავისფერი კედლის ერთ ადგილას.

[salome]

კახა, შენ და წვიმას  გაქვთ რაიმე საერთო? :დდდ

სწორად მიდიხარ ლაშა :დდ

პ.ს.არადა მახსოვს, ეს ფოტო თავიდან თავში იყო, მრე ცოტა დაბლა ჩამოვიდა და ახლა სულ დაბლაა. კიევ რამე ცვლილებებს ველოდე? :დდდ

[ლაშა]

როგორც ხედავ, ფოტოზე წვიმს! როცა წვიმს, იმ ფრიალა კაბისა არ იყოს, ფოტოც სველდება, მძიმდება და ზემოთ ვეღარ იკავებს თავს, ამიტომ ნელ-ნელა ქვემოთ-ქვემოთ იწევს ხოლმე და ბლოგისთვის გაკუთვნილ სარეკომენდაციო ადგილს იკავებს :D