ისლანდიური დეკემბრის დღეები

[Restless]

       დეკემბერი. ყველაფერი და არაფერი. თოვლი ისევ ისეთი, როგორც... საკუთარი თავი? - პასუხი არ არის. წევხარ გულაღმა და იმის ნაცვლად, რომ ვარსკვლავებს ხედავდე, საკუთარ თავს დაჰყურებ ზემოდან. ხედავ მის უემოციო, გაყინულ თვალებს, სახეს, და გესმის გულში როგორ იმეორებს: „უნდა მოკლა. უნდა მოკლა. უნდა მოკლა“.

       ერთნაირი ტემპით ისმის საათის ისრების და საფეთქლების ხმა. „მოკალი“. დიდი ხანია ფანჯარასთან ბეღურები არ მოფრენილან. სახლიდან რომელ ავტობუსსაც მიყვები, ზუსტად იგივეს მოჰყავხარ ისევ სახლში. იმ ავტობუსში, სარკესთან დაკიდებული სათამაშო მთელი ხმით გაჰყვირის, რომ ყველაფერი წრეზე დაგატარებს. გინდა რომ გაჩუმდეს. „მოკალი“. ზიხარ და გგონია, ისეთი თხელი ხარ, ისეთი მსუბუქი, გაჰყურებ სივრცეს და თითქმის არც ხარ. იმდენად იკარგები შენს შიგნით დაცარიელებულ სივრცეში, რომელიც არქტიკულ პოლუსს ჰგავს. ცოტა ხანში ამჩნევ საკუთარ დაძაბულობას, თითებს, რომლებიც გამუდმებით მოკუმული გაქვს, წუთით მოეშვები და სწორედ მაშინ ხვდები, თურმე როგორ დაგღალა. მაგრამ თითქოს, ეს ერთადერთი გზაა იმისთვის, რომ ძვლები არ დაგეშალოს, რომ საკუთარი აგებულება შეინარჩუნო, ის, რაზეც დგახარ. „უნდა მოკლა“. გინდა მთელი ხმით იღრიალო, იყვირო ხმის წასვლამდე. რომ დარწმუნდე, ხმა ისევ გაქვს. იმიტომ რომ პირი წყლით გაქვს სავსე. იმიტომ რომ ფსკერზე ხარ.

       ხედავ, როგორ სცდება ნაპირებს მოგონებები. ზღვაც გასცდება. შენ უკვე დიდი ხანია გასცდი საკუთარ ნაპირებს. გინდა გადმოალაგო ყველა ტკივილი, ჩამარხო ქვიშაში და წამოხვიდე უკანმოუხედავად. „უნდა მოკლა. მოკალი“. შენი ცხოვრება ისლანდიური დეკემბრის დღეებს ჰგავს. ორი საათით რომ გამოანათებს მზე, და მერე მთელი დარჩენილი ღამე ისევ იმ ორ საათს ელოდები. გონებაში წარმოშობილ ჩრდილოეთის ციალს ჰგავს დაჭერილი წამების გახსენება ამ სიბნელეში. აღებ ფანჯარას და ისე ხარბად ისუნთქავ ცივ ჰაერს, თითქოს ხვალინდელი დღე აღარც გითენდებოდეს.

       ასოციაციები. სუნი, რომელიც შენშია გამჯდარი. სიტყვები. სიტყვები. სიტყვები. სიჩუმე. „მოკალი“. სიზმრები, პარალელურ რეალობაში გადასვლები და ისევ გადმოსვლები. კადრები, რომელთაც მთელი სიცხადით შეიგრძნობ. სადგურში, ბაქანზე ჩამომდგარი, წამსვლელი მატარებლები. გადამფრენი ჩიტები. „უნდა მოკლა. მოკალი“. მანდარინები. ყოფის აუტანელი სიმსუბუქე. ხის სახლი სხვენით. როიალი. გვირილები. ჩამსხვრეული ფანჯრები. დახეული ფარდები. ზურგის ქარი, ყოფის აუტანელი სიმძიმე. „მოკალი“.

       შინ ხარ, და ფიქრობ სახლზე, რომელიც შინ იქნებოდა. უცბად სვამ კითხვას: „რას გავაკეთებდი ახლა, რომ ვიცოდე, ხვალინდელი დღე ჩემთვის აღარ გათენდება?“ ზოგჯერ, მაინცდამაინც უკანასკნელი მომენტები გჭირდება იმისთვის, რომ აღიარო ის, რასაც შეიძლება საკუთარ თავსაც უმალავდე. „უნდა მოკლა“.

       სუიციდი არ არის მხოლოდ ვენების გადაჭრა, ყულფში თავის გაყოფა, მდინარეში ჩაყვინთვა და აღარ ამოყვინთვა, თავის დაწვა, ფანჯრიდან გასვლა, და ა.შ. სუიციდია ისიც, როდესაც თავს იკლავ საკუთარ თავში. და ტოლია თითქმის ყველა ერთად აღებულის.

       მე - რომელიც ტკივილით სავსეა, ზოგჯერ უნდა მოიკლა, და მერე ხმამაღლა იცინო. თუ გინდა, რომ გადარჩე. „მოკალი. მოკალი. მოკალი“.