შენ დედამიწავ, მეზედმეტები !!!

[ლალი შარაშენიძე]

       ზეცა გაირინდა მიყუჩდაო, ყურში ჩამჩურჩულებს ცის კიბენი. ჩუმად ავიზლაზნე ოდნავ მობერებული სკამიდან და გავჩერდი, ფეხები მომეკვეთა, გული ამიჩქარდა და სწორედ ამ დროს მიწის სუნნმა დამიარა კოჭებამდე. სიო ნაზი შეხებით სახეზე მომელამუნა და გაუჩინარდა. დამღალე უკვე ამდენი ფიქრით ოცნებებზე, რომლებიც გაურკვეველი გზებით დადიან, თითქოს სანუგეშოდ თებერვლის ფოთლები დამჩა, რომლებიც უკვე გახუნებულან. ძველი ნივთივით უჯრაში ჩამაგდე და მგონი სამუდმოდ ჩამტოვე შიგნით. ჩრდილში მიტოვებულ სკამსაც ხომ სჭირდება შენი თანაგრძნობა, ეჰ დედამიწავ ყველას ცხოვრებაში როგორ არეულხარ როგორ დაგვიწყნია შენი ნაფიქრალი, გახსოვს მთვარის შუქზე ჩვენი საუბარი?! თუმცა მეც საბრალო როგორ გენდე როგორ დავიჯერე ღამის ნაბოდვარი, აი გათენდა და მეც უსასველოდ არეული გზაში ნაპოვნი კადრებით დამათენდა აქამომდის. მუდამ ნაბრძოლები დაგლეჯილი ფრაგმენტებით მოვაღწიე, თუმც რა დარდი აქვს დედამიწას, თურმე დაიღალა, მიიძინებს...

იმდენად დავიღალე, გავიქცევი ცის კიდურზე ვიპოვი ბინას და ცოტახნით ჩამოვჯდებითქო და აი შენც აშალე კიბის ნარჩენები, ეჰ დედამიწავ როგორ მეჯავრები...

თითქოს მოსიარულე ლეშად ვიქეცი და არავის უკვირს მუმიების, ლეშების ყოფის. თითქოს გაგიმეტე, გაგატანე მაგრამ ვეღარ ავიტანე უშენობა. ჩემში არეულხარ, სამუდამოდ დარჩენილხარ და გულის კუთხეში შეპარულხარ. ისევ დაღამდა, ისევ დაიწყებს ელვარებას მბჟუტავი აზრები ჩემში და აი ისევ ველოდები გათენებას, რათა ცის სიცხადემ ისევ მომჭრას თვალი ...