ჩემი მე ჩემში

[mari]

       ერთი... ორი... სამი... დღე...

       თვალებს ვახელ, მაგრამ ირგვლივ ისევ ყველაფერი ბნელია. კედლებსაც იგივე ფერები აქვს... ცხოვრებასაც. „- მიდი გამოცოცხლდი. მიდი აიღე ფუნჯები და ყველაფერი შენი გემოვნებით შეღებე!“ - ყვირის შინაგანი სამყარო. ვგრძნობ, ეს მეც მინდა, ხელები მიცახცახებს ისე მინდა. ვდგები საწოლიდან, ვსაუზმობ, ვათვალიერებ გარემოს. ხო, ცოცხალი ვარ, მაგრამ სად არის ფუნჯები?სად არის მიზეზი, რომ ყველაფერი შევღებო? „- თავს იუბედურებ, იდიოტი ხარ!“ - მეუბნება შინაგანი „მე“, მაგრამ მე დავყრუვდი, მიუხედავად იმისა, რომ ყველაფერი კარგად მესმის. ერთ-ერთი ოცნებათაგანი ამიხდა. ნორმალური ადამიანი ამის გამო ცას ეწევა. მეც ვეწიე, მაგრამ მალე განელდა სიხარული. მიზეზს ვერ ვხვდები. ჩემში რაღაც ბედნიერების გრძნობას ბლოკავს.

       ოთხი... ხუთი... ექვსი... დღე...

       ფრთაშესხმული ვახელ თვალებს. არა, ეს კარგი სიზმრის ბრალი არ არის. რატომღაც სიცოცხლე მწყურია. ენერგიის მოჭარბებას ვგრძნობ. ვიცინი, ბევრს ვლაპარაკობ, სანამ ხალხს თავს არ მოვაბეზრებ, დავდივარ ხან სად, ხან სად. ასეთი მოვწონვარ მეგობრებს და ეს ჩემთვის ყველაფერია. მინდა ადრენალინი გამოვყო, დავიცალო შინაგანი ფორიაქისგან, რომელიც უმიზეზოდ გაჩნდა ჩემში. წამიერად ვიღაც ჩამჩურჩულებს „ - მოიწყინე, დაღონდი. რატომ გიხარია? რა გიხარია? შენ არ გაქვს ბედნიერების უფლება ცოდვილო მოკვდავო!“ - მაგრამ ამ „ვიღაცას“, ამ ჩემს მეორე „მეს“ გეგმა გეგმად რჩება. ის წააგებს, რადგან მე ასე მინდა. მე მინდა და ფერადი ვარ, ამაში ვერავინ შემიშლის ხელს!

       ჩემს მეს ჩემში მრავაფეროვანი ცხოვრება აქვს და ხანდახან მშურს მისი. ხშირად ის ჩემს საწინააღმდეგოდ მოქმედებს და ამით ერთობა: ოცნებას მიშლის, ხანაც მაიძულებს. უარს მათქმევინებს, როცა მე „ხოს“ თქმა მინდა. მაცინებს, როცა მე ტირილი მინდა. ის მე ძალიან მღლის, თავს მაბეზრებს. მის გამო შევიცვალე. ჩუმი, უხასიათო, მოსაბეზრებელი ადამიანი გავხდი, რის გამოც ხშირად საყვედურებს ვიღებ. ისვე მაიძულებს, რომ ეს მდგომარეობა ავიტანო და უფრო მეტი, მომწონდეს. ხო-და მე იდიოტი ვუჯერებ.

       „- იყავი რეალისტი და ცხოვრება ვერასოდეს შეგაშინებს!“ - გამუდმებით ამას მიყვირის ის. კი ვარ რეალისტი, ვუჯერებ მას, მაგრამ მაინც რომ მეშინია? მაინც რომ ვერავის ვენდობი? ისეც მისი ბრალია. ყველაფერი, რაც მინდა და ვერ ვაკეთებ, ვერ ვიღებ, ყველაფერი მისი ბრალია.

       სტოკჰოლმის სინდრომი - აი რა მჭირს მე. მიჯაჭვული ვარ ჩემს შინაგან „მეზე“, მიუხედავად იმისა, რომ უმეტეს შემთხვევაში მძულს ის. მმართავს ან თავს ვამართვინებ. ყოველ შემთხვევაში ის გამუდმებით ცხვირს ყოფს ჩემს საქმეებში, გადაწყვეტილებებს ჩემს მაგივრად იღებს. ისე მათამაშებს თავის დაკრულზე, როგორც მოესურვება. და მე არაფერს ვაკეთებ ამის შესაჩერებლად, თუ განწყობა არ მაქვს.

       გვაქვს ერთადერთი საერთო - მუსიკის ქუჩა, სადაც ერთად მოვიწყენთ, ერთად გავგიჟდებით, ერთად გვიხარია და ერთად ვოცნებობთ. ერთდროულად მოგვდის მუზები რაიმე ახლის შესაქმნელად. მე ამ დროს ვუღიმი მას და ნებას ვაძლევ სრულიად დამეუფლოს. მაგრამ... ეს ვერ გადაწონის იმას, რის გამოც ხშირად სუსტად, ყოვლად გამოუსადეგარ, სულელ ადამიანად მიგრძვნია თავი.

       ჩემი მე ჩემში... მე ის ნაპოვნი მყავს, მე მას ვიცნობ, მასთან ვსაუბრობ, ვომობ ( და ხშირად ვმარცხდები). მე ის ერთდროულად მძულს და მიყვარს, ვეთანხმები და არ ვეთანხმები. მასთან ერთად გამითევია ღამე, მომისმენია მისი ფიქრები, რჩევები, რომლებსაც ხან გამიზიარებია ხან არა. ის კონფლიქტურია და ამასთანავე მშვიდი. თავის ტკივილია. მოკლედ, ვერაფერს გაუგებ. მაგრამ ჩემი ვალია მისი ატანა და გაძლება. ის ხომ მე ვარ, რეალური მე. ის, ვინც უნდა ვიყო სინამდვილეში, მაგრამ რატომღაც ჩრდილ-ქვეშ ვიმალები. ამის მიზეზი დაუდგენელია, თუმცა ფაქტი ერთია: ჩემი მე ჩემში უფრო ბედნიერია, ვიდრე - მე.