მე მაინც ჩემს აზრზე ვრჩები და ამ ბოდიალიდან მიხვდები იმედია რატომაც

[ელი გორდელიანი]

მე სიცოცხლე მხოლოდ ტვირთი არ მგონია,

საჩუქარი, რომელსაც ვერ ვიყენებთ.

თუ მიზანი სამყაროს ხსნა არ გვგონია,

ღვთის ბოძებულს, ალბათ ფუჭად ვიყენებთ.

თავის მოკვლა ძნელი იყოს არ მგონია,

მაინც ჩავთვლი არჩევანის სიბეცედ,

მოევლინე ამ ქვეყანას გონიერი,

სულიც მხოლოდ შენთვის გამოიმეტეს

და თუ ამას არ აფასებ სათანადოდ

სულელის მეტს მე ვერაფერს გიწოდებ.

არ მგონია ეს ცხოვრება მოიისფრო,

ია-ვარდსაც იშვიათად გვიგებენ,

წაქცეულზე არც შოლტები ენანებათ

და მწყურვალსაც სასმისს ძმარით გვივსებენ,

მაგრამ განცდა, რომ სამართალს ვერ ვპოულობთ,

გაგვრიყეს და სამარცხვინოთ ვიგვემეთ

ნუთუ გვაძლევს, რომელიმეს იმის ნებას

სიცოცხლეზე უარი ვთქვათ თვითონვე?..

მართალ იობს, მეტყვი ალბათ, ღმერთი სცდიდა,

მაგრამ ნება მისი იყო ბოლომდე და

იუდას სამოთხის ბჭე ვინ დაუხშო?

საკუთარმა არჩევანმა იცოდე.

მოკლე ჭკუა, გრძელი ენით განირჩევა და

მეც ალბათ ბევრ არასწორს ვიჩემებ,

თვითმკვლელობას მაინც ლაჩრულ საქმედ ვხედავ

და თუ ვცდები, შენდობასაც ვითხოვებ.

მამა გრიგოლ, ოსვენციმში ნათლად გხედავ,

სხვას სიცოცხლე უშურველად დაუთმე,

თავის მოკვლად არ მივიჩნევ ამ ქმედებას

ღვთის დაშვებას რომ შენიც ზედ დაურთე.

ილიამაც თავის ლოცვას მოაყოლა,

არ იციან, რას ქმნენ, ღმერთო შეუნდე!

მან იცოდა რომ გოლგოთა მოელოდა,

მაგრამ ჯვარი მხნედ იტვირთა ბოლომდე.

ხშირად ვფიქრობ თუ ვინ მომცა იმის ნება

ზოგ გენიოსს მე ლაჩარი ვუწოდო,

მაგრამ როცა ფიქრი აქეთ გამექცევა

მახსენდება ეს ამბავი მაშინვე.

მთაწმინდაზე პანაშვიდი გადიხადეს,

ზეციური საქართველო ხარობდა,

გალაკტიონს თვითმკვლელობა ჩაეთვალა

„იძულებით თვითმკვლელობის“ ფაქტორად.

თუ კი ვცოდავ, მომიტევე ღმერთო ერთო,

შენ განარჩევ მტყუანსაც და მართალსაც,

ამპარტავნად მიმაჩნია ყველა ბრძენი

შენთან ბრძოლას რომ გაბედავს ხანდახან,

და ჰგონია რომ დაგძლია შემოქმედი,

იმ ნიჭის და იმ უნარის ამარად

შენ რომ ატან შენი დიდი მოწყალებით,

სიცოცხლესთან ერთად ჩუქნი საგზალად.

[vako]

ვაა საინტერესოა ელი, რამდენ რამეს ეხები ამ ლექსში