მარტოობა, სიცარიელე

[Salius]

      ღამეა, წვიმის ხმაურმა და ნოსტალგიურმა სურნელმა, ღამისეული სიმყუდროვე შემოაფრქვია ნაცრისფერი გარემოდან საძინებელში.. როგორც ყოველთვის ჩაფიქრებული ვარ, ბევრს ვფიქრობ და ვწყდები გარემოს.. რიტორიკული კითხვები კი თან დამყვება.. მაინც რა იწვევს ადამიანში სიცარიელეს?! მარტოობას?! როცა უამრავი ადამიანი გყავს გვერდით, რომლებიც სითბოთი და სიყვარულით განებივრებენ, მაგრამ თავს მაინც დაცარიელებულად და გრძნობაგამოცლილივით გრძნობ.. უცნაურია.. გაგეცინა არაა?? შენ ხომ სიცარიელე ყოველდღიურობაში გაქვს გამჯდარი.. რა ცივი და ცარიელი თვალებით მომშტერებიხარ.. მაინც გკითხავ რა იწვევს ადამიანში სიცარიელეს? სიცარიელე ხომ შენებური სამყაროა და მასში ხარ ფესვებგამჯდარი..

– მხიბლავს მარტოობა, სადაც მხოლოდ მე და ჩემი "მეები" დავტანტალებთ. აქ ვერ შეხვდები გულნაღრძობ და სულგათელილ ბრბოს, ვერ ნახავ სიყალბეთი შემოსილ ხალხს, ვერ ნახავ ღვარძლიან ადამიანებს.. აქ სიმყუდროვეა.. იყო მარტო, მოჩვენებითი ადამიანებისგან შორს, ძალიან შორს ეს ერთგვარი ფუფუნებაა, მართალია ჩემ სამყაროში ყველაფერი ნაცრისფერია და სიცივეა გამეფებული (რასაც უკვე შევეჩვიე), მაგრამ მეკომფორტება მაინც, ვარ ისეთი, როგორიც სინამდვილეში ვარ, არ ვეძებ ადამიანებს, რომლებიც გამიგებენ.. ასე გაცილებით იოლია სულდგმულობა.. გაორებული ჩანხარ..

– მხოლოდ შენ შეგიძლია აღმიქვა და დამინახო ისეთი, როგორიც რეალობაში ვარ.. სწორად აღნიშნე, გაორებული ვარ.. ერთ მხარეს ღიმილ–მზიანი ადამიანები არიან, რომლებიც ზრუნავენ ჩემზე, გასიყვარულისფერებული სამყაროა, სადაც ყველა ბედნიერია და ერთმანეთის ბედნიერებით ბედნიერობენ.. და კიდევ ჩემი სახლია, სადაც ყოველთვის მემყუდროვება.. რა ხდება მეორე მხარეს?? აქ ყველაფერი გაუგებრობაში და სიყალბეშია გახვეული.. აქ მუდამ დარდი და სინანული მსდევს აჩრდილივით.. აქ ყველაფერი მარტოობისფერია.. არაფერში შთანთქმული ყველაფერია.. ჰო ჰოო, არაფერში შთანთქმული ყველაფერი.. ამ ორ მხარეს შორის გადებულ სიცარიელეს ვერ ვავსებ.. არ შემწევს უნარი გავაერთიანო ეს ყველაფერი ერთმანეთში და სამუდამოდ განვაგდო ჩემი სამყაროდან სიცარიელე.. მღლის ეს გაორება.. სულს მიკაწრავს და ღრმა კვალს ტოვებს სიცარიელის შეგრძნება..

– მოგეწონება აქაურობა დამიჯერე

– რატომ ფიქრობ, რომ მომეწონება?

– ვიცი, რომ სიცარიელეში თავს კარგად გრძნობ

– არა, არა..! ცდები, შენს სამყაროში ძალიან ცივა!

– ცივა? სიცივე ერთგვარი ხიბლია სიცარიელისა და მარტოობისა

– არ მიყვარს სიცივე, არ მინდა სიცივე, მე სითბოს ნაჩვევი, ჰარმონიულ სამყაროში მოხეტიალე ადამიანი ვიყავი..

– მაშ შეეცადე გათბე, ჩაიცვი სითბო და გაათბე შენი სამყარო

– მცივა.. ძალიან მცივა.. სიცარიელით გაჟღენთილი მარტოობა შემოვიკეცე და ჩავთბი, გავათბე ჩემში უნებართოდ შემოჭრილი არეული სამყარო..

გესმის ჩემი?? მიპასუხე რამე.. გესმის??

ხედავ შენც არ შეგიძლია ჩემი გაგება..

02.06.2014    03:47

[diik kartozia]

 ამან მე ეს გამახსენა, კარგია :)) 

"არასოდეს ისე მარტო არ ვგრძნობ თავს, როგორც მეგობართან გულის გადაშლისას, რადგან ამ დროს ბევრად უკეთ ვხედავ გადაულახავ ბარიერს. აქვეა ადამიანი, ვხედავ ჩემკენ მომართულ მის ნათელ მზერას, რომლის მიღმაც ჩემთვის უცნობი სულია. მისმენს. ნეტა რას ფიქრობს? ჰო, რას ფიქრობს? გეცნობა ეს ტანჯვა? იქნებ ვეზიზღები? ვეჯავრები, ან იქნებ აბუჩად მიგდებს? ფიქრობს ჩემს ნათქვამზე, მკიცხავს, დამცინის, მადანაშაულებს, ნორმალურად ან გიჟად მთვლის. როგორ გავიგო, რას ფიქრობს? როგორ გავიგო, მასაც ისევე ვუყვარვარ თუ არა, როგორც მე მიყვარს? რა აზრებითაა მოცული ეს ციცქნა, მრგვალი თავი? რამხელა იდუმალებაა სხვათა დაფარულ და უსაზღვრო ფიქრებში, რომლებსაც ვერ ამოვიცნობთ, ვერ ვმართავთ, ვერ დავიმორჩილებთ, რომელზეც ვერ გავიმარჯვებთ!
მე ძალიანაც მინდა სრულიად გავხსნა საკუთარი თავი, გავაღო სულის ყველა კარი, მაგრამ ბოლომდე ამას ვერასოდეს ვახერხებ. შორს, სულის სიღრმეში ,,მეს" საიდუმლო სამყოფელია, სადაც ვერავინ ჩაღრმავდება, ვერავინ შეაღწევს და ვერავინ ვერაფერს აღმოაჩენს, რადგან არავინ მგავს, რადგან არავის არავისი არ ესმის."