პოეზიაზე...

[მერი მაღლაკელიძე]

      იგი ფოთლებით მოფენილ ხეივანში მედიდურად დააბიჯებდა...

      გულში ჩაეხუტებინა გახუნებული, ძველი წიგნაკი და თავადაც ძველი წიგნის ჰარმონიული სურნელი ასდიოდა. სიძველისგან დაცრეცილი ფურცლების გადაკითხვას მოჰყვა და ვინ იცის მერამდენედ დასთამაშებდა მისი მზერა ათასგზის ჩაკითხულ გვერდებს.

      მის გვერდით არავინ იყო... იდგა მხოლოდ სიჩუმე... არა სიცოცხლით სავსე, არამედ სამარისებური სიჩუმე.

      იგი   დროს აკვირდებოდა. ითვლიდა რამდენჯერ მოკვდა, რამდენჯერ მოკლეს... და აი, ახლა, იგი იჯდა ყვითელი ფოთლებით მოფენის ხეივანში და ვინ იცის ამჯერად რას უპირებდა საკუთარ თავს.

      იდგა სიჩუმე! იდგა დრო... იდგა დრო და მარადისობა.

      იდგა მოძრაობა!

      იდგა სამყარო!

      ერთ ადგილზე იდგა ყველაფერი.

      იგი დროს აკვირდებოდა შეშლილი თვალებით. ხვდებოდა, რომ სხვებს არ ჰგავდა და იმასაც ხვდებოდა, რომ ფლობდა იმას, რისი  დანახვა და გაგება სხვებს არ შეეძლოთ.

      იგი გრძნობდა, რომ დრო ქედს იდრეკდა მის წინაშე.

      თანდათან წყინდებოდა კიდევაც "ყოფნა".

      იგი ხვდებოდა რა იყო უკვდავება...

      შორს, უძრავ წერტილს მიაშტერდებოდა შეშლილი თვალებით და თავისთვის იღიმოდა რაღაცაზე, თუ ვიღაცაზე.

      ეს იყო მეფური ღიმილი.

      მან გაიგო მარადისობა... ეს მისთვის აღარ იყო აბსტრაქტული ცნება...რადგან მარადისობა იდგა მის წინაშე და ქედს იდრეკდა...

      და იგი მარადისობაში დააბიჯებდა მედიდურად... დააბიჯებდა და შემოდგომის ყვითელ ფოთლებს ხოცავდა ფეხქვეშ...

      იდგა სიჩუმე და იდგა წამი.

      დროც ჯიუტად იდგა მის წინაშე და  ფეხს არ იცვლიდა ადგილიდან .

      ქროდა ქარი;

      იყო ღამე;

      იყო დრო...

      და რადგან მოვიდა დრო, მან აიღო კალამი და წერა დაიწყო...

      გარეთ კვლავ გაშეშდა დრო ადგილზე...

      იქვე, ახლოს კი თასი იდგა ჭინკებით სავსე...

      გარეთ თავგამეტებით ღმუოდა ქარი და ფოთლების, გამხმარი ფოთლების სურნელი ტრიალებდა ჰაერში...

      მასთან გაჩნდნენ უკუნეთი და მარადისობა.

      იქვე იდგა ქარიანი სიჩუმეც...

      რადგან იყო დრო, კალამი, სიჩუმე ქარიანი და იგი იყო იქ, სადაც უნდა ყოფილიყო მან დაწერა უბრალოდ და მარტივად...

      "ქარი ქრის, ქარი ქრის, ქარი ქრის..."

      მისი თვალები იყო შფოთიანი და გიჟური. მისი თვალები იყო ისეთი, როგორიც მხოლოდ მას ჰქონდა.

      მისი თვალები იყო გალაკტიონისფერი...

      და ისევ იდგნენ: მარადისობა და სამყარო და იღიმოდა ღმერთი!!!

[ლაშა]

ჰოოო, ეგ ლექსი ბევჯერ მომისმენია, ბევრჯერ წამიკითხავს, ბევრჯერ დავუფიქრებივარ... 

საინტერესო იყო... მომეწონა გალაქტიონის მარადისობის მიღმიერობა :) 

[ცისია]

))))

[მერი მაღლაკელიძე]

ყველა ლექსი სხვადასხვა ემოციას შეიცავს... როგორ სიტუაციასაც მიგითითებს ისეთში გადადიხარ ხოლმე...ემოციური და ღრმააზროვანი პოეზია აქვს...შეუძლებელია არ აღმოჩნდე მისი გავლენის ქვეშ...