მდაბიური ლექსები

[ალექსანდრე]

***

ცხვება ლავაში,

ლუდხანაში ილევა

ლუდი,

ცვთება ტალახში,

შემცივნული მათხოვრის

ქუდი...

 

***

ქალაქის ფოთლებჩაცვენილ ქუჩებს,

კვლავ ბოშა ქალი გასძახის, ”ხურდა”,

ვიღაც პოულობს ნაგავში ”ტუფლებს”,

და უხარია, (ასეთი სურდა)...

 

***

წვიმს... მიწისქვეშა გადასასვლელში,

თათარი ბიჭი უკრავს გიტარას,

და ჩუმი ნატვრა ობლის თვალებში,

ქარმა ფოთლებით შემოიტანა...

 

***

ჩემი ცხოვრება ჰგავს ფოთოლცვენას,

შენ ვიღაც გჩუქნის იისფერ კაშნეს,

როგორც ყვავილზე მტვერის მოვლენა,

შეუმჩნეველი მინდა რომ დავრჩე...

 

***

ისევ მარტო ვარ და ვეძებ ბინას,

ღმერთს ვემეტები ცივი ღამისთვის,

შენ იქნებ ახლა სულაც არ გძინავს,

და არჩევ კაბას პაემანისთვის...

 

***

პოეზიაში - მე ხმელი ტოტი,

რითმისთვის ახლა ვამბობ სონეტებს,

დამიმახსოვრებს ჩემი ბლოკნოტი,

დავავიწყდები მოძმე პოეტებს...

 

***

ვიღაცას უდგას დღეები რთული,

მძიმე ავადმყოფს სადღაც უვლიან,

და ახლა ვამჩნევ რომ ჩემი სული,

ჩემი სახლივით გაბზარულია...

 

***

ვკითხულობ ”ბროდსკის”,

ჩემი ოცნება ჭიანჭველებს

სანაგვეზე გადააქვთ,

მოძველდა დროც კი,

თუ დღეს მომკლავენ

ჩემთვის სამოთხე უკვე მზადააქვთ...