ვისაც პოეზია უყვარს

[დავით ბილიხოძე]

ვწვალობ მამაო, აღარ ძალმიძს სულის ნათება, ჩვენთან სამყარო მახინჯია, კუპრივით ბნელი, მტვრიან მიწაზე იმედების მოკალათებას, ვეღარ ვცდილობ და სამართალსაც ყოველდღე ვწყევლი, ვწვალობ მამაო, სტრიქონებით გესაუბრები, აღსარებაა ყველა ლექსი, - ჩემი განვლილის, პოეზია კი მხრებზე მადგას, როგორც უღელი და არ სუსტდება, მოყვასისთვის ხელი გაწვდილი, ვწვალობ მამაო, წვალებაა თვითონ ცხოვრებაც, ბრძოლის ველია, გავიტანო კბილებით უნდა, მაგრამ ბალღამი ქურდია და სულში მოძვრება რა მეშველება, იმედებიც თუ გამიხუნდა? ვწვალობ მამაო, რუდუნებით ვკემსავ სავალ გზებს, თითქოს ჯიბრში დგას, ყველა დღე და ყველა საათი, თითქოს, ჩემს თვალწინ ეკლესიის კარი ჩარაზეს და ვგრძნობ, მშიერ სულს, სულის საზრდო როგორ წავართვი, ვწვალობ მამაო, მაგრამ მაინც ვერ მოგდევ უკან, თითქოს, შენამდე ახლოა და მაინც შორია, ჩემი ცრემლები, დედაჩემს რომ გულს უპობს, უკლავს მივიკედლე და მიეჩვივნენ სულში ბორიალს,