ბაკური (ვაჟა-ფშაველა)

[elene vadachkoria]

გვიამბე, ელიზბარაო,

რა ამბავ მოხდა ეღოსა?

როგორ დაეცნენ ლეკები

ბაკურის ციხე-ეზოსა?

_ არ მინდა, ძველი დარდები

რომ გულში აიწეწოსა.

მე რა ვთქვა? უნდა კაცობა

ბაკურმა დაიკვეხოსა...

ჩემფერეების სიცოცხლე

სამარემ დაილეკოსა.



_ რად იტყვი, კაცო, მაგასა

თავს რადა სწიხლავ ფეხითა?

_ სიმართლით მარტო ეს მეთქმის.

მაშ ტყუილი ვთქვა კვეხითა?

ვერ შავძელ იმის მხრის ჭერა,

ვერ მოვკვდი, _ სული მეტკბილა...

ბაკურის ომი და ქცევა

ნეტავი თვალით გეხილა!

გული მკლავს, ცოცხლად რისთვისა

მტერს ჩაუვარდი ხელშია, _

ამისგან ეხლა ფიქრები

შხამად ამომდის ყელშია.

თავის აღება არ მწადის,

ვეღარც გავშლილვარ წელშია.



_ ხომ არ გაექე, რა ვუყოთ,

არ დაგაცალეს სიკვდილი...

ის რისთვის გესირცხვილება,

რაიც არ არის სირცხვილი?

ჩვენც ვიცით, აგრევ გავიგეთ

ამბავი კილოკავადა;

ერთმაც არ დაგგმო, ღვთის მადლმა,

არ მოგიხსენა ავადა.

გენუკავთ, ომის ამბავი

ეხლა გვიამბო თავადა.

_ დიდი მოვიდა მტრის ჯარი,

გარს შემოგვერტყა ღობედა,

შვიდ დღეს ვიგერეთ თოფებით,

მრავალი კიდევ ვხოცეთა;

დიაცნი წამალს გვიწყავდენ, _

ქების ღირსნია სწორედა!..

მერვე დღეს ტყვია-წამალი

გასწყდა, გათავდა სრულადა

და ჩვენი შრომაც მაშინვე

ჩავთვალეთ დაკარგულადა.

უძილო, მშიერ-მწყურვალნი, _

მტერს, რომ ჩვენ მაშინ ვიყვენით!

ბედმა გვიმუხთლა ტიალმა,

გავცუდდით, გავირიყენით,

მოდგა და მოდგა მტრის ჯარი,

ციხის მოერტყა ლიბოსა;

რჩებოდა ჩვენი ქავ-ციხე

გულხადარას და დიდოსა.

“უნდა ცოლ-შვილით მტერს დავრჩეთ,

სირცხვილი კისრით ვზიდოთა!

მას მემრე ტანზე აბჯარი

როგორღა დავიკიდოთა?!”



ცეცხლად გადიქცა ბაკური,

მარტო ოხვრად და კვნესადა...

გული ჰქცევია ტალადა,

თვალები უჩანს კვესადა.

“ვაჰ დედას მტრისას!” _ ესა სთქვა,

ხელი გაივლო ხმალზედა:

“ისევ მე დაგხოცთ!” _ და ცოლ-შვილს

თავები დასჭრა წამზედა.

მტერს მიეგება ციხის კარს,

მეც იმას მივყევ კვალზედა.

გაუხტა ხმალმოღერებით,

ფრანგულმა გაიცინაო;

თორმეტი მოჰკლა ციხის კარს,

ერთურთზე დააწვინაო.

ვეფხვსა დააცვდა კლანჭები,

ბაკურმაც დაიძინაო.

[ლაშა]

კარგია... ქართულია... :) ჩვენებური..